تازه‌ترین گفتارهای هنرمندان

یک هنرمند متعالی آن‌چنان کسی است که دنیای ناگاه خود را آن‌قدر آزاد بگذارند که تجلی کند. ولی دنیای آگاهش آن‌قدر بادانش باشد که این تجلی را مهار کند.

همیشه مجسمه‌سازی با بناسازی همراه بوده و گاهی در عملکردهای زیرستون و سرستون وجود داشته و گاه برای تزیینات به کار می‌رفته، بنابراین هیچ وقت مجسمه‌سازی به‌ جز در زمان حاضر که تا حدود زیادی مستقل شده، جدا از معماری نبوده است.

امروز مرز همه‌چیز کمرنگ شده، منظورم مرز میان مُد و هنر است. چند سال پیش این ایده مطرح شد که یک هنرمند را با یک طراح مد جفت کنند، اما حالا حتی معماران هم سعی می‌کنند هنرمند باشند.

معتقدم هنر سنتی ایرانی مرده است و ما هیچ ارتباطی با آن نداریم. اگر امروز عنایتی داریم به مینیاتور از دریچهٔ نگاه غرب به آن نگاه می‌کنیم. هیچ ارتباط زنده‌ای با هنر قدیم ایران نداریم.

همهٔ ما طوری تربیت شده‌ایم که کمترین استفاده را از خلاقیتمان می‌کنیم. به عنوان مثال وقتی همه وسایل لازم را در اختیار دانش‌آموزان کلاس اول ابتدایی قرار می‌دهم تا کاردستی بسازند، هیچ کاری نمی‌توانند انجام دهند و منتظرند من برایشان کاردستی بسازم و آنها تقلید کنند.

قاشی مانند یک گشت و گذار مفرح است، یک جورهایی مثل حفاری کردن. ما در قطعاتی را شکار می‌کنیم تا کنار هم بگذاریم و یک ترکیب با معنی پدید آوریم.

اصلا با روحیهٔ من سازگار نیست که بخواهم توی کارم شعار سیاسی بدهم. یکی به این دلیل که فکر می‌کنم نقاشی زبانی است که برای این کار ساخته نشده. و اگر بخواهد به آنجا برسد وارد حیطهٔ گرافیک شده است.

به نظر من آدم‌ها تمایل خاصی برای ارتباط برقرار کردن با اثر هنری دارند. نوعی همدلی متقابل. زیبایی نه در نقاشی است و نه در چشم بیننده، در جایی میان آنهاست.

نقاشی باید نقاشی باشد، انشا که نیست. متاسفانه در ایران همه با عینک ادبیات به نقاشی نگاه می‌کنند. من این کار را نکردم. نقاشی کردم.

در جامعهٔ کنونی ما متأسفانه از سنت‌ها به عنوان تزئینات سطحی زندگی استفاده می‌شود که این امر به عمق کم ذهنیات ما برمی‌گردد. بزرگترین مشکل فعلی جامعهٔ ما جهلی است که هنوز برای مبارزه با آن برنامه‌ریزی مطلوب و سنجیده‌ای نداریم.

من این را واجب می‌دانم که در هر نقاشی در نقاطی خاص جسور باشی. مهم است که نقاشی جنبه‌های کمتر خوشایند زندگی مثل مرگ و کثافت را نیز شامل شود.

من دست شاگردی را می‌شکنم که بلد نباشد لیوان را مثل لیوان بکشد. مدرسه باید صنعتگر بیرون بدهد. همچنان‌که مدرسه‌ی ابتدایی خواندن و نوشتن به آدم یاد می‌دهد.

چه خوب می‌شود که متعلقات غیرضروری و رایج {خلق اثر} را دور بریزیم. از ریشه کندن و دور انداختن ما را احاطه می‌کند و گاهی اوقات همین‌ها می‌تواند در فرآیند کار ما نیز به چشم بخورد.

هنر، قدم زدن انسانی حادثه‌جوست که دنبال گمشده‌ای نورانی می‌گردد. باید فقط به فرمان درون خود باشیم. مدهای گستردهٔ روز گول‌زننده هستند و بیراهه‌ها را پررنگ می‌کنند.

من از چیزهایی که مردم معمولاً به نظرشان زیباست خوشم نمی‌آید. در حقیقت، من فکر می‌کنم اتفاقا آنچه که هیچ شمرده می‌شود از زیبایی برخوردار است.

نمی‌شود یك سوژه را برای تمام عمرت به مردم معرفی كنی، باید سوژه‌های متنوعی را كاركنی تا حرفه‌ای شوی. یك خواننده برای یك عمرش یك آهنگ را نمی‌خواند. دریك حد ماندن درست نیست.

من نقاشی می‌کنم تا بفهمم چرا نقاشی می‌کنم، برای همین هم سخت است بگویم اهدافم چیست چرا که نقاشی برای من به منزلهٔ راهی برای کشف آن اهداف است.