تازه‌ترین گفتارهای هنرمندان

اصلا با روحیهٔ من سازگار نیست که بخواهم توی کارم شعار سیاسی بدهم. یکی به این دلیل که فکر می‌کنم نقاشی زبانی است که برای این کار ساخته نشده. و اگر بخواهد به آنجا برسد وارد حیطهٔ گرافیک شده است.

به نظر من آدم‌ها تمایل خاصی برای ارتباط برقرار کردن با اثر هنری دارند. نوعی همدلی متقابل. زیبایی نه در نقاشی است و نه در چشم بیننده، در جایی میان آنهاست.

نقاشی باید نقاشی باشد، انشا که نیست. متاسفانه در ایران همه با عینک ادبیات به نقاشی نگاه می‌کنند. من این کار را نکردم. نقاشی کردم.

در جامعهٔ کنونی ما متأسفانه از سنت‌ها به عنوان تزئینات سطحی زندگی استفاده می‌شود که این امر به عمق کم ذهنیات ما برمی‌گردد. بزرگترین مشکل فعلی جامعهٔ ما جهلی است که هنوز برای مبارزه با آن برنامه‌ریزی مطلوب و سنجیده‌ای نداریم.

من این را واجب می‌دانم که در هر نقاشی در نقاطی خاص جسور باشی. مهم است که نقاشی جنبه‌های کمتر خوشایند زندگی مثل مرگ و کثافت را نیز شامل شود.

من دست شاگردی را می‌شکنم که بلد نباشد لیوان را مثل لیوان بکشد. مدرسه باید صنعتگر بیرون بدهد. همچنان‌که مدرسه‌ی ابتدایی خواندن و نوشتن به آدم یاد می‌دهد.

چه خوب می‌شود که متعلقات غیرضروری و رایج {خلق اثر} را دور بریزیم. از ریشه کندن و دور انداختن ما را احاطه می‌کند و گاهی اوقات همین‌ها می‌تواند در فرآیند کار ما نیز به چشم بخورد.

هنر، قدم زدن انسانی حادثه‌جوست که دنبال گمشده‌ای نورانی می‌گردد. باید فقط به فرمان درون خود باشیم. مدهای گستردهٔ روز گول‌زننده هستند و بیراهه‌ها را پررنگ می‌کنند.

من از چیزهایی که مردم معمولاً به نظرشان زیباست خوشم نمی‌آید. در حقیقت، من فکر می‌کنم اتفاقا آنچه که هیچ شمرده می‌شود از زیبایی برخوردار است.

نمی‌شود یك سوژه را برای تمام عمرت به مردم معرفی كنی، باید سوژه‌های متنوعی را كاركنی تا حرفه‌ای شوی. یك خواننده برای یك عمرش یك آهنگ را نمی‌خواند. دریك حد ماندن درست نیست.

من نقاشی می‌کنم تا بفهمم چرا نقاشی می‌کنم، برای همین هم سخت است بگویم اهدافم چیست چرا که نقاشی برای من به منزلهٔ راهی برای کشف آن اهداف است.

یک هنرمند هم باید چیزی را از جهان پیرامون خود بگیرد و بعد پرورش دهد و سپس اثری هنری خلق کند. آن پدیده اطلاعات است. هنرمندی که اطلاعات نداشته باشد نمی‌تواند به چیزی فکر کند و پرورش دهد و خلق نماید.

من همیشه گفته‌ام که «هنر یک نظام آزاد است». از طریق بهره‌گیری از ایده‌های هر دو زمینهٔ علمی و هنری می‌شود به حقایق خاصی رسید.

من کفش همین کفاش را می‌پوشم و نان همین نانوا را می‌خورم، پس باید چیزی را به او بدهم که مدیونش نباشم. در واقع ما به این مردم زحمتکش بدهکار هستیم.

مردم به علم ایمان دارند، اما به هنر مشکوک‌اند. به‌همین ‌خاطر علم را جدی گرفتم و آن را در کارم استفاده کردم که برای من بسیار پربار نیز بود.

امروز به ندرت کسی اندام انسان را نقاشی می‌کند، نقاشان به دلایلی از این کار اعراض می‌کنند. شاید چون خیلی نزدیک یا زیادی صادقانه است.

اینکه همه می‌خواهند با ماهیت و ذات چیزها کارشان را شروع کنند مشکل زمانهٔ امروز است.