شهرهایی تازه وجود دارند؛ به‌ویژه در {کشورهای اطراف} خلیج فارس. آنها شکل تازه‌ای از سکونت شهری هستند و نویسندگان خاصی همچون جِی. جی. بالارد یا ویلیام گیبسون را مجذوب می‌کنند.
{…} من ترجیح می‌دهم به آسمان‌خراش‌ها و معماران آنها فکر نکنم. ترجیح می‌دهم به معمارانی فکر کنم که آسمان‌خراش‌های افقی طراحی می‌کنند، مثل استیون هال که ساختمانی بزرگ در شنژن، کلان‌شهر بیرون هنگ‌کنگ، با طولی به اندازهٔ ارتفاع ساختمان امپایر استیت طراحی کرده است. من «معمارستاره‌ها» را دوست ندارم، زیرا آنها به سرشت نمایشی شخصیت‌شان متکی هستند، نه به کیفیت آثارشان.
{…} مسئله‌ای که دربارهٔ بناهای بلندمرتبه وجود دارد این است که آنها فضای اطرافشان را مصرف می‌کنند و {آن را} هدر می‌دهند. بلندترین ساختمان در جهان در واقع در جدّه ساخته خواهد شد و این بنا یک کیلومتر ارتفاع دارد. اگر به چشم‌انداز اطراف آن نگاه کنید {دورتادور آن} زمین بایر است. در واقع بنایی است که نمی‌توانید با {استفاده از} پای خودتان به آن وارد شوید، شما مجبورید که با خودرو {یا آسانسور به فضاهای آن} بروید. بنایی حتی بلندتر {از برج جده} برای باکو طرح‌ریزی شده است. اینها بناهایی نیستند که هیچ‌گونه امتیاز معمارانه‌ای داشته باشند. (در گفت‌وگو با Alain Elkann، منتشر شده در وب‌گاه مصاحبه‌کننده، سال ۲۰۱۶)