پیش از ظهور عصر صنعتی و مکانیزاسیون انسانها برای شکل دادن به محل سکونت خویش، منطبق بر نیازهای جسمانیشان، به منابع طبیعی انرژی و مواد موجود در محل متکی بودند. در طی قرنهای متمادی مردم در همه جا یاد گرفته بودند که با محیط و اقلیم اطراف خود ارتباط برقرار کنند. اقلیم ضرباهنگ زندگی مردم و همچنین محل سکونت و لباس آنها را شکل میداد. بدینسان آنها خانههایی میساختند که کم یا بیش در زمینهٔ تأمین خرداقلیم مورد نیازشان رضایتبخش بود.
{در آن روزگار} پاسخهای موفق به مسائل اقلیمی از طریق استدلال علمی و آگاهانه حاصل نمیشد. این پاسخها از طریق آزمونهای بیشمار و تصادف و تجربهٔ چند نسل از سازندگان به دست میآمد، کسانی که تجربههای موفق را به کار میگرفتند و آنچه شکست میخورد را طرد میکردند. (در مقالهای با عنوان «انرژی طبیعی و معماری بومی» در سال ۱۹۸۶)