امیال کارفرمایان: در این صفحه سخن معماران و هنرمندان با موضوع امیال کارفرمایان قرار گرفته است. برای مشاهدهٔ دسته‌بندی‌های بیشتر به صفحهٔ اصلی وب‌سایت گفتار معمار سر بزنید.
آیندهٔ کرهٔ زمین در دستان ماست. معماران نقش بسیار مهمی برای ایفا کردن دارند و ما دیگر نمی‌توانیم صرفاً برای جلب رضایت کارفرما یا راضی کردن خودمان طراحی کنیم.
{…} کرهٔ زمین بسیار بزرگ‌تر و بسیار مهم‌تر از هر کدام از ماست. وقتی طراحی می‌کنیم باید واقعاً به طریقی نسبت به کرهٔ زمین حساس باشیم و نمی‌توانیم به تخریب آن ادامه دهیم. (در گفت‌وگو با Lizzie Crook، منتشر شده در وب‌سایت dezeen، سال ۲۰۲۳)
به عقیدهٔ من، یک کار با ارزش احتیاجی به یک مسابقه برای دیده شدن ندارد. بسیاری وقت‌ها ما فکر می‌کنیم که اگر فلان پروژه در فلان مسابقه مقام می‌آورد اثری با ارزش است اما ممکن است طرحی مقامی کسب نکند اما در دیگر نقاط جهان افتخار کسب کند. نتایج مسابقات معماری نسبی است. نمی‌توان گفت اگر طرحی در یک مسابقه اول می‌شود از دیگر آثار برتر است. گاه ما طرح‌هایی داریم که فراتر از زمان خود حرکت می‌کنند و بعدها دیگران متوجه زبان و حرف آن اثر می‌شوند. گاهی اوقات یک موضوع یا تفکر غلط می‌تواند به جامعه غالب شود.
برای شخص من ملاک سنجش این نیست که یک فرد چه تعداد جایزه و افتخار دریافت کرده است. البته این دیدگاه در میان کارفرمایان اهمیت دارد. ممکن است این نوع نگاه کارفرمایان به شکلی، سطحی‌نگری را در جامعه باب کند. گاهی طرح‌ها در زمانی محدود محک زده می‌شوند و زمانی برای عمیق شدن در آثار وجود ندارد. گاه تصمیماتی درباره برخی پروژه‌ها اتخاذ می‌شود که لایه‌های عمیق در آن کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. من اگر داور یک رویداد باشم، تلاش می‌کنم نگاه و نظرم را با دقت بیشتری نسبت به آن آثار ارائه دهم. البته همه جای جهان این مسئله وجود دارد.
در یک داوری، شخص داور مورد اهمیت است و قطعاً هر داوری نگاه شخصی خود را درباره اثر ارائه می‌کند که از دید من این چندان خوب نیست. اگر قرار بود در حوزه معماری، حرف و سخن داوران مورد توجه قرار گیرد و بازگو شود ممکن است هیچ اثر جدیدی به وجود نیاید. (در گفتگو با سمیه باقری، منتشر شده در وب‌سایت هنرآنلاین، سال ۱۳۹۷)
به نظر من کافی نیست که معماری رویدادهای اجتماعی را دنبال کند، بلکه معماری باید رویدادهای اجتماعی را رهبری کند. {…} شما در مقام معمار و از طریق اجرای کنش‌های معماریانه بافت اجتماعی و بافت سیاسی جامعه را متحول می‌کنید. اینجاست که معماری انگیزاننده یا آغازگر یک تحول می‌شود.
این همان چیزی است که من همیشه مبلغش بوده‌ام، و البته این مشکل‌ترین کارها برای انجام دادن است. معماران ممکن است با خودشان بگویند: «خب… این کارفرمای من است و او اجازه نخواهد داد که چنین کاری انجام دهم» یا «من باید همان کاری را انجام دهم که کارفرمایم می‌گوید». برای همین است که من هیچ کارفرمایی ندارم. [می‌خندد] این حقیقت دارد. حداقل من می‌توانم ایده‌هایم را {بدون ترس از موافقت نکردن کارفرما} منتشر کنم و بعد ممکن است به طریقی همین ایده‌ها از صافی‌های مختلف عبور و به مرحلهٔ بعدی رسوخ کند. (در گفتگو با Geoff Manaugh، منتشر شده در وب‌گاه BLDGBLOG در سال ۲۰۰۷)
مشکل سیمای شهری ما سلیقه معماران به طور مطلق نیست بلکه وقتی قوانین و ضوابط ضعیف می‌شوند معماران هر کدام کار خود را انجام می‌دهند و در حقیقت هرج و مرج پیش می‌آید و اجزاء قدرتشان بیشتر از عوامل وحدت‌دهنده می‌شود. {…} اگر سوداگری، انگیزه‌های برنده شدن در جایزه‌های معماری و مد روز پررنگ شود دیگر ساختمان‌ها تابع هیچ قوانینی نیستند و بیشتر تابع امیال معماران و مالکان خواهند بود.
{…} در حقیقت نقصان‌های علوم انسانی که در رفتارها و هنجارهای جامعه بروز می‌کند موجب این هرج و مرج می‌شود، درمان این مشکل را نباید در معماری جستجو کرد چراکه معماری نتیجه و محصول است و انگیزه نیست بلکه انگیخته است. امروز اگر با شهر مشکلی داریم بیش از هر زمانی دیگری نیازمند رو کردن به علوم انسانی هستیم. (در گفتگوی منتشر شده در وب‌گاه خبرگزاری ایلنا، سال ۱۳۹۵)