مردم غالباً معماران را به واسطه‌ی سبکی خاص می‌شناسند. این امر مورد علاقه من نبود. من معتقدم وظیفه‌ی یک معمار، آنطور که من می‌خواهم معمار باشم، این است که ژرف‌اندیش باشد و به جامعه کمک کند. من به نیازهای جامعه نگاه می‌کنم و اگر به کارهای دفتر ما نگاه کنید، {می‌بینید که} ما با مسکن اجتماعی و احیای شهری شروع کردیم زیرا می‌خواستیم آنها را تغییر دهیم.
سپس فکر کردم: «فضای عمومی در شهر به خوبی طراحی نشده است»، بنابراین شروع به طراحی فضای عمومی کردم. و سپس به واسطه‌ی ساختمان‌های آموزشی دیدم که به چشم‌انداز بزرگتری نیاز داریم؛ بنابراین شروع به طراحی ساختمان‌های آموزشی کردیم. {بعدتر} به مسئله‌ی مهم «پویایی» رسیدم و استاد دانشگاه شدم.
در هر زمان، سعی کردم چیزهای جدیدی را توسعه دهم که به خوبی با نیازهای جامعه مرتبط باشد. برای من، این از نظر فکری بسیار جالب است و در عین حال، این همان نقشی است که می‌خواهم داشته باشم: یک خدمتگزار برای جامعه به شیوه‌ای ژرف‌اندیشانه. (در گفت‌وگو با Julia Gamolina، منتشر شده در وب‌سایت Madame Architect، سال ۲۰۲۰)