به نظر من در نود و نه درصد مواقع، معماری چیزی است که باید درون آن باشید و جذب آن شوید. معماری چیزی است که شما را بیشتر از طریق تجربه متقاعد می‌کند تا اینکه با تصویر تحت تأثیر قرار دهد. با وجود این، نمی‌توان به راحتی میان آن دو خط کشید.
من خواهم گفت که بناهایی هستند که موفق می‌شوند هم نسبتاً بدیع باشند، و هم همچنان بودن در آنها لذت‌بخش و اطمینان‌بخش باشد. ما سعی می‌کنیم مرز قاطع‌تری بین معمولی بودن و خاص بودن ترسیم کنیم. (در گفت‌وگوی منتشر شده در وب‌سایت The Talks، سال ۲۰۱۷)
من بسیار سفر می‌روم و وقت فراوانی را صرف ترسیم {کروکی} می‌کنم. من به وضعیت‌های میزانسن سنتی در شهرهای تاریخی، جزئیات ساختمان‌های منفرد، و تضادی که موقع هم‌پوشانی لایه‌های تاریخی و معاصر شهر رخ می‌دهد علاقه‌مندم. این ترسیم‌ها به شکلی طبیعی به طرح‌های من وارد می‌شود.
برای من شهر همچون یک نمایش در تئاتر است و بناهای من نقش‌های مختلفی در آن بازی می‌کنند. {در این نمایشنامه} بناهای معمولی‌ای هست و همچنین بناهای خیلی خاصی که نقش اصلی را ایفا می‌کنند. معماران باید به خوبی بلد باشند که چگونه بناهای معمولی طراحی کنند. {در شهر} باید سلسله‌مراتبی از نقش‌ها وجود داشته باشد. نباید نقش همهٔ بناها نقش اصلی باشد. (در گفت‌وگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده در وب‌سایت archdaily، سال ۲۰۱۶)