برچسب: تغییرات زیست محیطی

وقتی نوبت به مبارزه با تغییرات اقلیمی می‌رسد، احساس می‌کنم که شهرهای جهانِ جنوب {=اصطلاحی جایگزین برای کشورهای درحال توسعه} دارای یک مزیت‌اند، چون ما {در مقایسه با غربی‌ها} با منابع بسیار کمتری زندگی کنیم. ما هنوز با الگوهای مصرفِ استانداردِ غربی‌ها خراب نشده‌ایم. بله، غربی‌ها فناوری و فرایندهای پیچیده‌ای در اختیار دارند که از آنها برای کاهش مصرف سرانه استفاده می‌کنند، اما شهرهای جهان جنوب منابع انسانی بسیار دارند؛ مردمی با مهارت‌های فراوان که به کار کردن با دست‌هایشان عادت دارند. باید به این منابع انسانی همچون یک دارایی ارزشمند برای مقابله با تغییرات اقلیمی نگاه کرد. مردم چنین مناطقی بسیار منعطف هستند و صرفه‌جویانه زندگی می‌کنند، چون در معرض استانداردسازی افراطی قرار نگرفته‌اند.

به جای پدیدآوردن سیاست‌هایی برای آنچه کم داریم، باید بچرخیم و ببینیم چه چیزهایی را به وفور داریم. برای این که مثالی زده باشم، چراپونجی، شهری در شمال شرقی هند، یکی از مناطقی است که بیشترین میزان بارندگی در جهان را دریافت می‌کند، با این حال مردم آنجا آب آشامیدنی تمیز کافی ندارند. همچنین به علت تعداد روزهای آفتابی‌ای که داریم شهرهای جنوب آسیا برای انطباق با انرژی خورشیدی بسیار مناسب هستند، اما ما هنوز با این نوع از انرژی انطباق پیدا نکرده‌ایم. تنها راه برای مقابله با تغییرات اقلیمی ایجاد راه حل‌هایی غیرمتمرکز و زمینه‌ای با در نظر گرفتن دقیق اقلیم، فرهنگ و مردم است. (در گفت‌وگو با Bhawna Jaimini، منتشر شده در وب‌سایت FuturArc، سال ۲۰۲۱)

اگر شهرتان متراکم {و نه گسترده} باشد، شما همین حالا یک چهارم از کل انرژی شهر را صرفه‌جویی کرده‌اید، پس تغییرات اقلیمی کمتری در پیش دارید. و دلایل فراوان دیگری برای متراکم ساختن شهر وجود دارد، مثلاً نزدیک‌تر کردن مردم به یکدیگر. من هیچ‌گاه متوجه نشدم که چرا معماری اینقدر از برنامه‌ریزی شهری جداست. لازم است این دو حوزه با هم پیوند داشته باشند، چرا که کار هر دو صرفاً ساختن است، در دو مقیاس متفاوت.

{…} اگر شما قصد دارید که شهرک یا حومهٔ جدیدی برای یک شهر بسازید، بایستی آن را داخل شهر بسازید، نه بیرون از آن. من محاسبه‌هایی برای دولت انجام داده‌ام، که نتیجه‌شان این است که ما برای ده سال آینده در شهرهایمان فضای کافی برای همهٔ نیازهای سکونتی در اختیار داریم {و نیاز به گسترش شهرها نیست}. و من از علاقه‌مندان واقعی شهرها هستم. تعدادی کتاب دربارهٔ شهرهای متراکم و چیزهایی از این قبیل نوشته‌ام. استدلال به نفع تراکم از نظر تغییرات آب و هوایی امری مهم است. (در گفتگو با Deane Madsen منتشر شده در وب‌سایت Architectural Record، سال ۲۰۱۸)

تغییرات اقلیمی مسئله‌ای بسیار جدی و مفهوم پایداری فراتر از یک مد گذراست و بر بقای معماری و زیرساخت‌ها در هر سطحی، چه یک فرودگاه و چه یک آپارتمان کوچک، اثر می‌گذارد. مفهوم پایداری ما را ملزم می‌کند تا کل‌نگرانه بیندیشیم، نه فقط به یک بنا به تنهایی. مکان و کارکرد بنا، انعطاف و طول عمر آن، جهت‌گیری آن، فرم و سازهٔ آن، سامانهٔ گرمایشی و تهویهٔ آن، مصالحی که در آن به کار رفته، همگی بر میزان انرژی‌ای که برای ساخت، اجرا و نگهداری از آن ساختمان مورد نیاز است اثر می‌گذارد، و همچنین جابجایی مردم و چیزها حین بیرون رفتن از آن و داخل شدن به آن.

معماران نمی‌توانند همهٔ مشکلات زیست‌محیطی جهان را حل کنند، اما می‌توانند ساختمان‌هایی طراحی کنند که تنها با بخشی از سطح انرژی مرسوم امروز کار کنند. همچنین معماران می‌توانند از طریق طراحی شهر و زیرساخت‌ها بر الگوی حمل و نقل تأثیر بگذارند. (در گفتگو با Alain Elkann منتشر شده در وب‌گاه Alain Elkann Interviews، سال ۲۰۱۷)

من به محیط زیست و پایداری علاقه‌مندم و همیشه تلاش می‌کنم موقع طراحی نسبت به این موضوعات آگاه باشم. به‌تازگی یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های من کاشتن درخت است. برای مثال کمپین جمع‌آوری اعانه‌ای برای پروژهٔ جنگل دریایی با هدف احیای منطقهٔ دفن زباله‌ای در خلیج توکیو که مساحتی به اندازهٔ ۸۸ هکتار را پوشش می‌دهد آغاز شده. جنگلی که در آنجا در حال شکل گرفتن است نتیجهٔ کنش تعداد بسیاری از شهروندان است که با هدف مشترک احیای مداوم محیط زیست‌مان اهدای سرمایه کرده‌اند.

این بستر اغلب با زمین بازی هجده‌سوراخ گلف مقایسه می‌شود و طبق ادعای فضانوردان حتی از روی ماه نیز قابل تشخیص است. به نظرم این جنگل باعظمت‌ترین معماری‌ای است که من تا حالا طرح کرده‌ام. به‌شدت خوشحالم که این پروژه در حال پیشرفت است و در سطحی بین‌المللی مقبول افتاده است. حتی شنیده‌ام که به دنبال این نمونهٔ خاص، جنگل‌های مشابهی در سرتاسر کرهٔ زمین طرح‌ریزی شده است. من معتقدم که گوشزد کردن اهمیت محیط زیست به مردم مسئولیت اجتماعی معماران است. (در مصاحبه‌ای با  Christian Parreno، منتشر شده در وب‌گاه مجلهٔ Glass، سال ۲۰۱۴)

برای تحقق شهرهای آینده لازم است کارهای مختلفی بکنیم. تغییرات آب و هوایی و ناپایداری محیط زیست باید مهم‌ترین مشکلی تلقی شود که انسان با آن روبروست. و تنها راه تاثیرگذار برای بازگرداندن پایداری محیطی این است که از طریق طراحی شهر استفاده از خودرو را محدود کنیم، اگر نخواهیم استفاده از آن به کلی ممنوع شود، و پیاده‌روی و استفاده از دوچرخه و نظام حمل و نقل عمومی را ترویج کنیم. اینها همه برای پایداری محیطی است. نکتهٔ مهم دیگر در طراحی شهرهای آینده این است که بدانیم انسان‌های متمدن به مکان‌هایی برای ملاقات نیازمندند. جاهایی که در آن به صحبت بپردازند و با دوستانشان معاشرت کنند. این یعنی ما به یک میدان شهری (پیازا) نیازمندیم. میدانی که حول و حوش آن فعالیت‌هایی همچون فروشگاه‌ها، اداره‌ها قرار می‌گیرند و پویایی آن را افزایش می‌دهند. میدان‌های شهری از تداخل فعالیت‌ها شکل می‌گیرند. (مصاحبه با مجلهٔ L’industria delle costruzioni، سال ۲۰۱۴)

در گذشتهٔ نه چندان دور تنها سه میلیارد نفر روی زمین زندگی می‌کردند. حالا هفت میلیارد و هفتصد میلیون نفر و به زودی ده میلیارد نفر ساکن کرهٔ زمین خواهند بود. به همین علت خیلی سخت است که مدام راجع به چگونگی استفاده از منابع طبیعی فکر نکنیم. فارغ از این که مردمانی فقیر هستیم یا ثروتمند مجبوریم به این مسئله بی‌اندیشیم.
ما معماران در جایگاه متخصصان طراحی باید موضعمان را در قبال مسائل زیست محیطی جهان مشخص کنیم. قرار است در قبال مشکلات به وجود آمده راجع به منابع طبیعی چه راه حل عاقلانه‌ای در پیش بگیریم؟ و چگونه باید جامعه را قانع کنیم که ما هم دربارهٔ مسائل زیست محیطی دغدغه‌هایی داریم و تنها به مسائل مالی پروژه‌ها فکر نمی‌کنیم؟ این خیلی مهم است که از طریق هر پروژه‌ای که راجع به استفادهٔ بهینهٔ انرژی و ساخت‌مایه‌ها در آن اندیشیده‌ایم پیامی نیز به ساکنان آن بنا راجع به استفادهٔ صحیح از منابع بدهیم. چگونه اهمیت دادن به طبیعت می‌تواند از طریق معماری درک شود؟
در طول تمام سال‌هایی که منابع زمین نسبت به استفاده کنندگان آن محدودتر شده است، همچنان طرز تفکر معماران راجع به کارشان ثابت مانده است. همچنان هیچ تغییر یا جهشی در رویکرد معماران در قبال منابع و استفاده از انرژی رخ نداده است. خیلی مهم است که معماران جوان شروع کنند به اندیشیدن راجع به این مسائل. (مصاحبه با وبسایت آرکینت، سال 2012)