چشماندازها و مکانها خاطرات را در خود نگه میدارند. آنها ردپای زندگیهایی که مدتهاست از بین رفتهاند را در خود حفظ مینمایند. آنچه باعث شگفتی من دربارهٔ این ردپاها و اثرات میشود این است که آنها واقعی، منحصربهفرد و بیهمتا و همیشه اصیل هستند. به نظرم چشماندازها مستندات تاریخی میباشند. من میتوانم مکانی را که در آن به عنوان بستری برای یک معماری اقدام به ساخت میکنم را بازخوانی و تفسیر کنم. من از طریق طراحی میتوانم به ایجاد آگاهی کمک کرده و طراحی بهسان یک ذرهبین به من کمک میکند تا نزدیکتر و واقعیتر به یک مکان نظاره کنم و اثرات فعالیتهای انسانی را علیرغم این که واضح و مشهود هستند اما نادیده انگاشت شدهاند را کشف نمایم. {…}
من میخواهم ساختمانهایم به تاریخ یک مکان متصل باشند. این موضوع برایم امری مهم و ضروری است. آنچه از دیرباز سکوت کرده است، اکنون شروع به حرف زدن کند و منجر به فعال شدن جرقههای ذهنی نموده و احساسات را در سطوح مختلف برانگیزاند تا ما آغازگر درک آن شویم. (در گفتگو با Mari Lending، منتشر شده در کتاب «احساسی از تاریخ» در سال ۲۰۱۸، ترجمهٔ مرتضی نیکفطرت و نیما کیوانی، نشر فکر نو)