برچسب: خوابیدن

بین نظریه و عمل نباید پیوند آنچنان مستحکمی برقرار باشد. اگر بنایی را برای نشان دادن یک نظریه بسازید، {سرانجام} به یک بنای خشک {و بی‌روح} دست می‌یابید. به ویژه، اگر بخواهید که مقدار بیش اندازه‌ای نظریه را به یک بنای کوچک تحمیل کنید، تبدیل می‌شود به مجموعه‌ای از برآمدگی‌ها و آبله‌ها؛ چنین بنایی در نهایت یک اثر هنری نیست، بلکه یک نمایش است، یک درس است.

در هنگام طراحی، شما می‌توانید ذهن خود را به خوبی از نظریه پر کنید، اما پس از آن یک شب خوب بخوابید، تلاش کنید که همه‌ی آنچه به آن فکر می‌کردید را فراموش کنید، و دوباره با مسئله‌ای که در دست دارید آغاز کنید. (در گفت‌وگوی منتشر شده در کتاب The Invisible in Architecture در سال ۱۹۹۴)

در دهه‌های بیست و سی قرن بیستم، مدرنیسم اروپایی به امریکا راه پیدا کرد و در آن زمان نمایش بزرگی در موزهٔ هنر مدرن برقرار بود که {ما امریکایی‌ها} به نوعی آن را جذب کردیم و معماری مدرن در امریکا نیز از همان موقع به بعد شروع شد. اما مدرنیسم ما نوع خاصی از مدرنیسم بود. وقتی معماری مدرن در اروپا متولد شد، ریشه در خانه‌های پیش‌ساخته، هفته‌های کاری کوتاه‌تر و مشارکت اجتماعی داشت، در چیزهایی که اصلاً ربطی به زیبایی‌شناسی نداشتند. اما ما در امریکا فقط جنبهٔ زیبایی‌شناسانهٔ مدرنیسم را اخذ کردیم. ما شروع کردیم به خلق فضاها به جای اتاق‌ها. و در این کار زیاده‌روی کردیم، مثلاُ سراغ درهای شیشه‌ای رفتیم، و نهایتاً نتیجه این شد که حریم خصوصی از بین رفت.

راه حل این است که هر دو را داشته باشیم. این که اتاق‌هایی خلق کنیم که به اندازهٔ کافی بزرگ باشند تا احساس گشودگی و مشارکت، بسته به این که چگونه دلتان بخواهد با فضای بیرون مشارکت کنید، ایجاد کند. و این که اتاق‌هایی بسازیم که بتوانید در آنها بخوابید و پرده یا کرکره را ببندید تا اتاقی تاریک در اختیار داشته باشید و {و با داشتن چنین اتاقی} در فضایی که آتریومی به ارتفاع دوطبقه و اتاقی شیشه‌ای دارد به خواب نخواهید رفت. این همان زبانی است که من از آن صحبت می‌کنیم. اجزایی تکراری در بناها و خانه‌ها وجود دارد که اندیشیدن به آنها همیشه جذاب است. (در گفتگو با Amy Rose Dobson، منتشر شده در وب‌گاه Curbed، سال ۲۰۱۲)

دوست دارم {در آثارم} به تفاوت میان آنچه واقعی است و آنچه واقعی نیست اشاره کنم. مثلاً در مینیاتور ایرانی ممکن است یک جنگ مهیب با اتفاقات زننده در جریان باشد، اما این صحنه به شیوه‌ای زیبا ترسیم شده است. در مورد کار خودم، آنچه انجام می‌دهم مستندسازی نیست، ثبت و ضبط تاریخی نیست. چیزی است موازی با آنچه در رؤیا می‌بینم، جایی که همه چیز در حرکت است، در توهم، در رنگ‌های روشن، زمانی که در حالی میان راه رفتن و خوابیدنم. این آن چیزی است که میخواهم نقاشی کنم. (در گفتگو با Lilly Wei منتشر شده در وب‌گاه studio international در سال ۲۰۱۴)