به یک معنا، وقتی مردم {از یک بنا} به اندازهٔ کافی الهام گرفته باشند که داستان خود را از آن خلق کنند، بهترین اتفاقی که می‌تواند {رخ دهد} رخ داده است. منظور این نیست که آنها مجبور باشند داستان {تحمیل شده از طرف} شما را زندگی کنند، {چرا که} به نظر من در این صورت {داستان معماری شما} سناریویی بیشترْ سرکوب‌گرایانه خواهد بود.
معماری هیچ‌گاه نباید بیش از اندازه تجویزگر باشد، از این حیث که به شما بگوید چه کار کنید. فکر می‌کنم در واقع خیلی عالی است که مردم راه‌هایی را برای بازتفسیر فضاهایی که ما خلق می‌کنیم پیدا می‌کنند.
برای مثال من در اینترنت به صورت کاملاً تصادفی دختری ساکن در مجموعهٔ «اینترلیس» را پیدا کردم که مجموعه ویدئوهایی با عنوان «زندگی من در اینترلیس» منتشر کرده بود، که در ویدئوها در سرتاسر این مجموعه می‌چرخد. لحظهٔ {کشف این ویدئوها} واقعاً عالی بود. ما نمی‌توانستیم {هنگام طراحیْ سناریویی را} به این خوبی نوشته باشیم. (در گفتگو با Ana Bogdan منتشر شده در وب‌گاه The Talks، سال ۲۰۱۸)