وقتی بنایی را طراحی می‌کنم، به داستان‌ها فکر می‌کنم، داستان‌هایی که بعضی از آنها ممکن است درون بنا رخ دهد و برخی از آنها پیرامون آن. به نوع نقشی که بنا در داستان شهر بازی خواهد کرد و خاطره‌ای که پشت‌سر باقی خواهد گذاشت می‌اندیشم.
مردم در آن بنا زندگی و کار می‌کنند. آنها چگونه با یکدیگر تعامل می‌کنند؟ معماریِ ممتاز داستانی را روایت می‌کند. (در گفت‌وگوی منتشر شده در وب‌سایت مجلهٔ IFDM در سال ۲۰۱۹)
طراحی داخلی و فیلم بسیار شبیه به هم هستند، همانطور که با سناریو آغاز می‌کنید و سپس پیرامون جایی را که داستان هدایتتان می‌کند می‌سازید. هر دو پیشه {طراحی داخلی و فیلم‌سازی} زمینه‌های مشترکی دارند. من {در مقام طراح داخلی} می‌توانم به سادگی خودم را با یک فیلم‌ساز، کارفرما را با تهیه‌کننده و ساکنان را با بازیگران قیاس کنم.
همهٔ فیلمسازان مورد علاقهٔ من به سوی زیبایی‌شناسی داخلی نیرومند کشیده شده‌اند. اگر بخواهم به چند مورد اشاره کنم، به فلینی، ویسکونتی، آلمادوار، لینچ، کوبریک و تاتی فکر می‌کنم. (در گفتگو با Katy Donoghue، منتشر شده در مجلهٔ whitewall، تابستان سال ۲۰۲۱)
به یک معنا، وقتی مردم {از یک بنا} به اندازهٔ کافی الهام گرفته باشند که داستان خود را از آن خلق کنند، بهترین اتفاقی که می‌تواند {رخ دهد} رخ داده است. منظور این نیست که آنها مجبور باشند داستان {تحمیل شده از طرف} شما را زندگی کنند، {چرا که} به نظر من در این صورت {داستان معماری شما} سناریویی بیشترْ سرکوب‌گرایانه خواهد بود.
معماری هیچ‌گاه نباید بیش از اندازه تجویزگر باشد، از این حیث که به شما بگوید چه کار کنید. فکر می‌کنم در واقع خیلی عالی است که مردم راه‌هایی را برای بازتفسیر فضاهایی که ما خلق می‌کنیم پیدا می‌کنند.
برای مثال من در اینترنت به صورت کاملاً تصادفی دختری ساکن در مجموعهٔ «اینترلیس» را پیدا کردم که مجموعه ویدئوهایی با عنوان «زندگی من در اینترلیس» منتشر کرده بود، که در ویدئوها در سرتاسر این مجموعه می‌چرخد. لحظهٔ {کشف این ویدئوها} واقعاً عالی بود. ما نمی‌توانستیم {هنگام طراحیْ سناریویی را} به این خوبی نوشته باشیم. (در گفتگو با Ana Bogdan منتشر شده در وب‌گاه The Talks، سال ۲۰۱۸)