آنچه امروز در ساحت شهرها در حال وقوع است به آنچه دو دهه قبل در مسابقات فرمول یک رخ داد شبیه است. تا دو دهه پیش موفقیت در دور مسابقه در درجهٔ نخست به مهندسان خودرو و قابلیتهای راننده نسبت داده میشد. سپس اما فنآوری سنجش از راه دور شکوفا شد. خودروها تبدیل به رایانهای شدند که در لحظه توسط هزاران حسگر رصد میشد. نتیجه آن که خودروها هوشمند و قادر شدند که به اوضاع مختلف مسابقه پاسخ دهند.
در مسیری مشابه، در طول دههٔ گذشته فنآوریهای دیجیتال شروع کردند به پوشاندن شهرهای ما و ستون قفراتی از یک زیرساخت بزرگ و هوشمند را شکل دادند. شبکههای ارتباطی بیسیم و فیبرنوری پهنباند در حال پشتیبانی از موبایلها، تلفنهای هوشمند و تبلتهاییاند که روز به روز بهصرفهتر میشوند. به موازات این، بانکهای آزاد اطلاعاتی که مردم میتوانند آنها را بخوانند و به آنها بیفزایند -بهویژه پایگاههایی که از طرف دولت پشتیبانی میشود- هرگونه اطلاعاتی را در دسترس قرار میدهد. کیوسکها و نمایشگرهای عمومی نیز به مردم باسواد یا بیسواد کمک میکنند که به این پایگاهها دسترسی پیدا کنند. شبکهای از حسگرها و فنآوریهای کنترل دیجیتال را که بیوقفه در حال رشد است و توسط رایانههای ارزانقیمت و پرقدرت به یکدیگر پیوند خورده بر این شالوده بیفزایید. نتیجهٔ همهٔ اینها این است که شهرهای ما به سرعت در حال شبیه شدن به «رایانههایی در فضای باز» هستند. (در گفتگوی منتشر شده در وبسایت ژورنال The Smartcity در سال ۲۰۱۴)