ما همیشه همان یک کارفرما را داریم؛ نه آقا یا خانم اسمیت، بلکه یک انسان. ما می‌خواهیم چیزی طراحی کنیم که به آدم‌ها اجازه دهد که رؤیایی داشته باشند. و نمی‌خواهیم که همان رؤیاهایی که ما داریم را داشته باشند. ما می‌خواهیم رؤیاهای خودشان را داشته باشند.
دنیا از آن رؤیاپردازان است. یک روز همهٔ رؤیاپردازان کنار هم جمع می‌شوند تا یک دنیای شگرف بسازند. (در گفت‌وگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده وب‌سایت archdaily، سال ۲۰۱۹)
دوست دارم {در آثارم} به تفاوت میان آنچه واقعی است و آنچه واقعی نیست اشاره کنم. مثلاً در مینیاتور ایرانی ممکن است یک جنگ مهیب با اتفاقات زننده در جریان باشد، اما این صحنه به شیوه‌ای زیبا ترسیم شده است. در مورد کار خودم، آنچه انجام می‌دهم مستندسازی نیست، ثبت و ضبط تاریخی نیست. چیزی است موازی با آنچه در رؤیا می‌بینم، جایی که همه چیز در حرکت است، در توهم، در رنگ‌های روشن، زمانی که در حالی میان راه رفتن و خوابیدنم. این آن چیزی است که میخواهم نقاشی کنم. (در گفتگو با Lilly Wei منتشر شده در وب‌گاه studio international در سال ۲۰۱۴)