ما همیشه همان یک کارفرما را داریم؛ نه آقا یا خانم اسمیت، بلکه یک انسان. ما می‌خواهیم چیزی طراحی کنیم که به آدم‌ها اجازه دهد که رؤیایی داشته باشند. و نمی‌خواهیم که همان رؤیاهایی که ما داریم را داشته باشند. ما می‌خواهیم رؤیاهای خودشان را داشته باشند.
دنیا از آن رؤیاپردازان است. یک روز همهٔ رؤیاپردازان کنار هم جمع می‌شوند تا یک دنیای شگرف بسازند. (در گفت‌وگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده وب‌سایت archdaily، سال ۲۰۱۹)
ما نمی‌توانیم چیزی را بسازیم اگر به آن فکر نکرده و ابتدا آن را در تصور نیاورده باشیم، و ما {معماران} نباید آن چه را که نمی‌توانیم بسازیم متصور شویم. یک {معمار} باید رویاپردازی کند، اما در عین حال باید توانایی تبدیل آن رویا به واقعیت را داشته باشد. معماری قادر است به شکل اسرارآمیزی ایده‌ها را محقق کند. معماری همان ایده‌های ساخته شده است. {…}
در حالی که فرم‌ها فرومی‌پاشند و به عالم فراموشی می‌روند، ایده‌ها باقی می‌مانند. ایده‌ها نامیرا هستند. تاریخ معماری تاریخِ ایده‌هاست، تاریخِ ایده‌های ساخته شده است. ایده‌هایی که محقق می‌شوند و {و از این طریق محقق شدنشان} ایده‌های مذکور را را بر شالوده‌ای محکم قرار می‌دهند. به طور خلاصه، فرم بدون ایده پوچ است؛ معماری بدون ایده تقلیلی محض به تصویر خواهد بود؛ فرم خالی، تهی از هرگونه کارکرد مفید حقیقی. (در کتاب Principia Architectonica، سومین ویرایش نسخهٔ انگلیسی، منتشر شده در سال ۲۰۱۷)
دوست دارم {در آثارم} به تفاوت میان آنچه واقعی است و آنچه واقعی نیست اشاره کنم. مثلاً در مینیاتور ایرانی ممکن است یک جنگ مهیب با اتفاقات زننده در جریان باشد، اما این صحنه به شیوه‌ای زیبا ترسیم شده است. در مورد کار خودم، آنچه انجام می‌دهم مستندسازی نیست، ثبت و ضبط تاریخی نیست. چیزی است موازی با آنچه در رؤیا می‌بینم، جایی که همه چیز در حرکت است، در توهم، در رنگ‌های روشن، زمانی که در حالی میان راه رفتن و خوابیدنم. این آن چیزی است که میخواهم نقاشی کنم. (در گفتگو با Lilly Wei منتشر شده در وب‌گاه studio international در سال ۲۰۱۴)
برای قضاوت دربارهٔ یک معمار کافی است به پلان زمینی او نگاه کنیم. در این مرحله و همان‌جا معلوم می‌شود که استاد است یا هرگز استاد نخواهد شد. اگر تمام نماهای ساختمان‌های اصیل جهان از میان می‌رفتند و فقط پلان‌های زمینی باقی می‌ماندند هر ساختمانی را می‌شد از نو ساخت. زیرا پیش از آنکه پلان پلان شود، به شکل ایده در ذهن خلاق خالق آن وجود دارد. به هر حال، پلان فقط ثبت رویایی است در بیداری، رویایی که در آن ساختمان مورد نظر در محل مقرر خود برافراشته بوده است. بله، رویا. اما رویایی دقیق و عملی، که نگاشته‌شده‌اش را باید کسانی بخوانند که ذهنی به همین اندازه دقیق و علمی دارند. (در مقالهٔ منطق پلان، سال ۱۹۲۸، ترجمهٔ فرزانه طاهری، منتشر شده در مجلهٔ آبادی، ش ۳، سال ۱۳۷۰)