این خیلی مهم است که چیزی را {در هنگام طراحی آثار شاخص} در نظر بگیریم که بتواند از شکنندگی درونی خود نجات یابد و در مقام مثالی از معماری یک نسل به نسل بعد برسد. این یکی از راه‌های اعتقاد به تاریخ است. این مسئله شاید امروز رایج و مد روز نباشد، اما آنهایی که تنها به حال حاضر می‌اندیشند، بدون این که به ریشه‌های خود فکر کنند، شک دارم که بتوانند ماندگار شوند. معماری سازمان دادن فضای مادی انسان است. اگر قرار است جهانی‌سازی همان تصویر هنگ‌کنگ را در چزانو مادرنو تکرار کند من به آن به چشم نکوهش می‌نگرم زیرا جهانی‌سازی به جای این که نقش عمیق خودش را ایفا کند همه‌چیز را مسطح و یک‌دست می‌کند. (مصاحبه با وبسایت Lancia TrendVisions، سال 2012)
برچسب: رویکرد طراحی
رویکرد طراحی: در این صفحه سخن معماران راجع به رویکرد طراحی قرار گرفته است. برای مشاهدهٔ دسته‌بندی‌های بیشتر به صفحهٔ اصلی وبسایت گفتار معمار سر بزنید.
خانهٔ خوش‌طرح خانه‌ای است که خیلی راحت باشد. من از آنهایی نیستم که سلیقهٔ خاص و مینیمالیستی داشته باشم. نمی‌توانم اینطور زندگی کنم. خانهٔ من باید پر از چیزهایی از قبیل نقاشی، مجسمه، آباژورهای طرح ماهی‌ام، مبلمان کاردبوردی و تعداد زیادی کتاب باشد. من نمی‌توانم در خانهٔ فارنزورث (خانهٔ شیشه‌ای میس) زندگی کنم. (در مصاحبه با وال‌استریت ژورنال، سال 2011)
ساختمان مانند حباب صابون است. این حباب اگر با نفسی یکنواخت دمیده شود و از داخل تنظیم گردد عالی و هماهنگ است. {…} پلان از درون تا بیرون دنبال می‌شود و بیرون ساختمان پیامد فضای داخلی آن است. (در کتاب به سوی معماری جدید، سال 1923)
اثر معماری گران‌قیمت و دیریاب است و راهی برای تصحیح اشتباهات یا تغییر انتخاب‌ها در آن وجود ندارد. به این ترتیب تجربه فضا و فضاسازی و مشاهده آنچه خود آفریده‌اند برای معماران بسیار دور از دسترس است و تنها پس از ساخت کامل اثر ممکن می‌شود، در حالی که در همه مراحل کار به آن نیاز مبرم دارند. اینجاست که تاریخ معماری به مثابه استادی سرد و گرم چشیده و پرتجربه و رفیقی شفیق از راه می‌‌‌رسد و با دراختیار گذاشتن تجربیات بی انتهایش دست معماران را می‌گیرد، راه‌های درست را نشانشان می‌‌‌دهد و از مهلکه‌ها برحذرشان می‌دارد. (مصاحبهٔ منتشر شده در وبسایت آسمان، سال ۱۳۹۵)
نمی‌توانیم مبلمان و اسباب را چیزی مجزا از بنا بدانیم. چه اجزای کلان و چه جزئیاتی مانند مبلمان و اجزای درونی، همه جزء ساختار ساختمان هستند و باعث ایجاد شخصیت و کمال آن بنا می‌شوند. (از کتاب ausgefuhrte bauten und entwurfe، سال 1910)
برای تحقق شهرهای آینده لازم است کارهای مختلفی بکنیم. تغییرات آب و هوایی و ناپایداری محیط زیست باید مهم‌ترین مشکلی تلقی شود که انسان با آن روبروست. و تنها راه تاثیرگذار برای بازگرداندن پایداری محیطی این است که از طریق طراحی شهر استفاده از خودرو را محدود کنیم، اگر نخواهیم استفاده از آن به کلی ممنوع شود، و پیاده‌روی و استفاده از دوچرخه و نظام حمل و نقل عمومی را ترویج کنیم. اینها همه برای پایداری محیطی است. نکتهٔ مهم دیگر در طراحی شهرهای آینده این است که بدانیم انسان‌های متمدن به مکان‌هایی برای ملاقات نیازمندند. جاهایی که در آن به صحبت بپردازند و با دوستانشان معاشرت کنند. این یعنی ما به یک میدان شهری (پیازا) نیازمندیم. میدانی که حول و حوش آن فعالیت‌هایی همچون فروشگاه‌ها، اداره‌ها قرار می‌گیرند و پویایی آن را افزایش می‌دهند. میدان‌های شهری از تداخل فعالیت‌ها شکل می‌گیرند. (مصاحبه با مجلهٔ L’industria delle costruzioni، سال ۲۰۱۴)
من به زیبایی علاقمندم. زیبایی یعنی اوج عملکرد. اگر چیزی زیبا باشد یعنی آن چیز کاربردی است. من زیبایی و عملکرد را از هم جدا نمی‌بینم. زیبایی همان عملکرد کلیدی در معماری است. جستجو برای یافتن زیبایی باید دغدغهٔ نخست هر معمار باشد. (گفتگو با وبسایت آرک‌دیلی، سال 2017)
به نظر من آسایش در معماری تعبیر این دو حرف است: یکی «فضا» و دیگری «نور». فضاهای باریک یا تنگ راحت نیستند. فضاهای با نور کم همچون فضاهای زیرزمینی و فضاهایی که شما آسمان را نمی‌بینید نیز مایهٔ آسایش نیستند. نور و فضا کلیدهای کشف معماری آینده هستند. من همواره به دنبال فضا و نور بیشتر هستم. آنچه در پروژهٔ گراند زیرو استفاده کردم فضاهای وسیع بود. من معتقدم که معماران باید به وسیلهٔ معماری به مردم امید و خوش‌بینی هدیه کنند. این بخشی از وظیفهٔ ماست. (مصاحبه با مجلهٔ fortune، سال 2006)
معماران در مرزهای باریک دستاوردهای آکادمیک و در بی‌خبری از شیوه‌های جدید ساختمان در رفت و آمد هستند و در عین حال می‌خواهند برداشت‌هایشان در حد بوسه‌زدن بر کبوتران به یکدیگر باقی بماند. اما سازندگان شجاع و ماهر کشتی‌های بخار ما مکان‌هایی را عرضه می‌کنند که کلیساهای جامع در مقام مقایسه با آنها چیزهایی به درد نخور هستند که می‌شود به دریا انداختشان. (در کتاب به سوی معماری جدید، سال 1923)
در گذشتهٔ نه چندان دور تنها سه میلیارد نفر روی زمین زندگی می‌کردند. حالا هفت میلیارد و هفتصد میلیون نفر و به زودی ده میلیارد نفر ساکن کرهٔ زمین خواهند بود. به همین علت خیلی سخت است که مدام راجع به چگونگی استفاده از منابع طبیعی فکر نکنیم. فارغ از این که مردمانی فقیر هستیم یا ثروتمند مجبوریم به این مسئله بی‌اندیشیم.
ما معماران در جایگاه متخصصان طراحی باید موضعمان را در قبال مسائل زیست محیطی جهان مشخص کنیم. قرار است در قبال مشکلات به وجود آمده راجع به منابع طبیعی چه راه حل عاقلانه‌ای در پیش بگیریم؟ و چگونه باید جامعه را قانع کنیم که ما هم دربارهٔ مسائل زیست محیطی دغدغه‌هایی داریم و تنها به مسائل مالی پروژه‌ها فکر نمی‌کنیم؟ این خیلی مهم است که از طریق هر پروژه‌ای که راجع به استفادهٔ بهینهٔ انرژی و ساخت‌مایه‌ها در آن اندیشیده‌ایم پیامی نیز به ساکنان آن بنا راجع به استفادهٔ صحیح از منابع بدهیم. چگونه اهمیت دادن به طبیعت می‌تواند از طریق معماری درک شود؟
در طول تمام سال‌هایی که منابع زمین نسبت به استفاده کنندگان آن محدودتر شده است، همچنان طرز تفکر معماران راجع به کارشان ثابت مانده است. همچنان هیچ تغییر یا جهشی در رویکرد معماران در قبال منابع و استفاده از انرژی رخ نداده است. خیلی مهم است که معماران جوان شروع کنند به اندیشیدن راجع به این مسائل. (مصاحبه با وبسایت آرکینت، سال 2012)