من اغلب به دانشجویانم می‌گویم که معماری طراحی رقص است، و به شیوه‌ای دقیق و قیاسی طراحی رقص {= رقص‌پردازی} است. معمار حرکات، مشاهدات، تجربه‌ها، عواطف و احساسات را دقیقاً به همان طریقی رقص‌پردازی می‌کند که یک طراح رقص در یک رقص یا باله یا یک آهنگ‌ساز در اثر موسیقی خود انجام می‌دهد. (در گفت‌وگو با Hans Ulrich Obrist، منتشر شده در وب‌سایت Paimio Sanatorium، سال ۲۰۲۴)
برچسب: عواطف
ملتی هستیم که بیشتر با کلمات و مفاهیم سر و کار داریم تا تصویر و از قضا جهان هم به همین سمت پیش می‌رود. اگر کتاب‌های گرافیک را باز کنید، آثار بسیار خواهید دید که تنها با خط نوشته است بخش مهم هر کار گرافیکی را خط تعیین می‌کند. کلمه فرم و شکلی جادویی دارد که مخاطب را به خودش جلب می‌کند و برای خالق اثر هم جالب‌تر است. من زمانی که با خط کار می‌کنم بیشتر ارضا می‌شوم تا با تصویر. باید اضافه کنم که الفبای ما، به خاطر شکل ویژه‌اش، جای بیشتری نسبت به الفبای لاتین برای کار کردن و خلاقیت دارد. متأسفانه به این موضوع -هم گرافیست‌ها و هم دانشجویان‌مان- از این جهت که دشوار است، به آن نمی‌پردازند. آنها می‌پندارند که چون نمی‌توانند کار کنند، پس کاربردی هم ندارد، در حالی که حروف لاتین در شکل‌هایی چون مربع، دایره و مثلث خلاصه می‌شوند و بسیار ساده‌اند.
با خط ثلث یا شکسته نستعلیق شما می‌توانید بی‌نهایت برخورد زیبایی‌شناسانه داشته باشید. کدام خط در دنیا (به جز خط چینی) وجود دارد که می‌تواند عواطف انسان را این قدر زیبا بیان کند. خط شکسته‌ی نستعلیق خطی بسیار استثنایی و ویژه است. جالب است کشورهایی که با الفبای اسلامی کار می‌کنند، تقریبا حتی می‌توانند نستعلیق را اجرا کنند که خط ملی ایرانیان است ولی به طور شگفت‌انگیزی اصلاً طرف شکسته نمی‌روند و توانایی‌اش را ندارند. من نمی‌دانم چه سرشتی در ایرانیان بوده که این خط را با این زیبایی ابداع کرده و می‌نویسند. (در گفت‌وگو با حمیدرضا قلیچ‌خانی، منتشر شده در کتاب ماه هنر، ش ۷۱ و ۷۲، سال ۱۳۸۳)
دوربین‌های دیجیتال مخصوص مردم ابله است. تصویر گرفته شده توسط یک دوربین دیجیتال فقط آن لحظهٔ خاص را نشان می‌دهد. یک دوربین دیجیتال وقوع واقعیت را کپی می‌کند. آنچه که می‌بینی همانی است که به دست می‌آوری. اما هنگام چاپ نقره ژلاتین ممکن است که چیزی در طول فرآیند ظاهر کردن یا چاپ به قاب تصویر اضافه شود. در آن تصاویر {آنالوگ} می‌تواند عواطف و احساسات وجود داشته باشد. این نوع از «اسرار مرموز» مربوط به فرآیند استفاده از یک دوربین فیلم‌دار است.
{دوربین آنالوگ} انسانی است، از همین حیث مناسب بیان عکاسانه است. من نمی‌توانم در یک تصویر دیجیتال دمای بدن سوژه را احساس کنم. در آن هیچ جسمیتی وجود ندارد. دوربین دیجیتال عکاس را تبدیل به رباتی می‌کند که هیچ احساسی ندارد. (در گفت‌وگو با Hyewon Yi در سال ۲۰۱۰، منتشر شده در وب‌سایت کتابخانهٔ دانشگاه میشیگان)