برچسب: عکاسی دیجیتال

دوربین‌های دیجیتال مخصوص مردم ابله است. تصویر گرفته شده توسط یک دوربین دیجیتال فقط آن لحظهٔ خاص را نشان می‌دهد. یک دوربین دیجیتال وقوع واقعیت را کپی می‌کند. آنچه که می‌بینی همانی است که به دست می‌آوری. اما هنگام چاپ نقره ژلاتین ممکن است که چیزی در طول فرآیند ظاهر کردن یا چاپ به قاب تصویر اضافه شود. در آن تصاویر {آنالوگ} می‌تواند عواطف و احساسات وجود داشته باشد. این نوع از «اسرار مرموز» مربوط به فرآیند استفاده از یک دوربین فیلم‌دار است.

{دوربین آنالوگ} انسانی است، از همین حیث مناسب بیان عکاسانه است. من نمی‌توانم در یک تصویر دیجیتال دمای بدن سوژه را احساس کنم. در آن هیچ جسمیتی وجود ندارد. دوربین دیجیتال عکاس را تبدیل به رباتی می‌کند که هیچ احساسی ندارد. (در گفت‌وگو با Hyewon Yi در سال ۲۰۱۰، منتشر شده در وب‌سایت کتابخانهٔ دانشگاه میشیگان)

بعضی جوان‌ها فکر می‌کنند که ما فسیل شده‌ایم و این پیشرفت‌ها و این چیزها اصلاً برایمان جذاب نیست. نه این طور نیست. دختر من دوربین دیجیتال دارد. به نظر من هم کاملاً درست است که اینها از دوربین دیجیتال استفاده کنند. اما همان قدر که درست است آن‌ها از دوربین دیجیتال استفاده کنند، همان قدر هم درست است که من از آنالوگ استفاده کنم. برای این که من خودم به این پروسه به اصطلاح ظاهر کردن فیلم، چاپ کردن عکس علاقه‌دارم. گذشته از آن تمام آرشیوی که من دارم از اسلاید است و من نمی‌دانم چند سال دیگر واقعاً زنده می‌مانم که بخواهم مثلاً از یک ابزار دیگری استفاده کنم که این یکدستی آرشیوم را به خاطر آن از دست بدهم. مثلاً وقتی من می‌خواهم یک کتاب را لی‌اوت کنم یا کتابی را تولید کنم، همه اسلایدها را روی میز نور بزرگی که در دفترم دارم، پهن می‌کنم و همان کاری را که جوان‌ها با کامپیوتر انجام می‌دهند، من خیلی راحت با اسلاید‌هایم انجام می‌دهم. حالا اگر قرار باشد که از این به‌بعد از یک دوربین دیجیتال استفاده کنم، آن وقت باید برای این یک دانه عکسی که می‌خواهم این وسط بگذارم، بروم توی كامپیوتر و آن را از آنجا دربیاورم و بگذارم اینجا و یا یک‌ جایی یادداشت کنم. یعنی در واقع از یک سهولت عملی صرف‌نظر کنم. علاوه بر همه این‌ها دیگر چشم‌هایم آن دقتی را ندارد که قبلاً داشت. چون برای دوربین‌های دیجیتال شما باید مرتب یک چیزهایی را ببینید. برای دیدن ‌آن‌ها هم باید مرتب از عینک استفاده کنید و این دست‌ و پاگیر است و جلو سرعت عمل شما را می‌گیرد، به‌خصوص وقتی می‌خواهید از سوژه‌های انسانی عکاسی کنید. و نکته آخر اینکه هنوز هم دوربین‌های دیجیتال (دست کم آن‌هایی که ما باید برای کارمان از آن‌ها استفاده کنیم) آنقدرها جوابگو نیستند. من الان وقتی از دوربین آنالوگ استفاده می‌کنم، در واقع لازم نیست هیچ چیزی را نگاه کنم. برای من چیزی‌ست شبیه قاشق و چنگال. یعنی واقعاً خیلی راحت و سریع فوکوس می‌کنم و سرعت شاتر و این‌ها را خیلی راحت با دست تنظیم می‌کنم. یعنی فقط با دست حس می‌کنم. به همین راحتی. من با پیشرفت مخالف نیستم، منتهی به نظرم بعضی وقت‌ها ما به یک چیزهایی تن می‌دهیم فقط به خاطر این که مُد است یا این که دیگران استفاده می‌کنند. مثلاً من تلفن موبایل ندارم. (در گفتگوی منتشر شده در وب‌سایت دویچه وله، سال 2013)

فرقی اساسی وجود دارد بین کسانی که عکس‌های بی‌شماری می‌گیرند به امید اینکه یکی خوب از آب دربیاید و کسانی که تلاش می‌کنند عکس خلق کنند. درست مثل اینکه کسی می‌تواند با مداد هم شعر بنویسد هم لیست خرید، اما داشتن مداد به تنهایی برای شاعر شدن کافی نیست. مهم این است که چطور چیزها را می‌بینی نه اینکه چیزها چطور خودشان را به تو نشان می‌دهند. عکاسی دیجیتال ارزان‌تر و کارامدتر است و می‌توانی درجا نتیجهٔ کار را ببینی اما نوعی کمال و کیفیت هست که با عکاسی آنالوگ همراه می‌شود. و یکی از مشکلاتی که امکان مشاهدهٔ عکس پس از انداختن ایجاد می‌کند این است که آدم‌ها عکسی که گرفته‌اند را چک می‌کنند و صحنهٔ بهتری را که ممکن بود بگیرند از دست می‌دهند. (در گفتگو با  Nigel Farndale نویسندهٔ مجله GUP، سال 2015)