برچسب: غرور

بسیاری از معماران فقط به معماری و منحصراً به معماری علاقه دارند. کافیست کلمه‌ی زیرساخت را بشنوند تا موهایشان سیخ شود. اگر باور کنید {به زعم آنها} این وظیفه‌ی شهرسازان است و هیچ ربطی به آنها ندارد. اما بدون زیرساخت‌ها کجا بودیم؟ هر کسی می‌تواند این را به چشم خود ببیند. وقتی از هامبورگ به ژنو سفر کردید، چون قرار بود اینجا همدیگر را ببینیم، چه چیزی بر برداشت شما از شهر تأثیر گذاشت؟ به احتمال زیاد، حس و حال عبور از منطقه‌ی شهری، اینکه اینجا پر سر و صدا است یا بوی بد می‌دهد یا احساس خوشایندی به شما منتقل می‌کند. در واقع در بادی امر، {برداشت شما} به معماری بستگی ندارد.

{…} معماران جهان، آیا صدای من را می‌شنوید؟ لطفاً خودتان را خیلی جدی نگیرید! (می‌خندد) {…} من فقط دارم در مورد تکبر هشدار می‌دهم. چیزهای زیادی در دنیا وجود دارد که مهم‌تر از معماری هستند. البته، این بدان معنا نیست که من از آرزوهای معماری‌ام دست می‌کشم. اگر، برای مثال، در حال ساخت پل هزاره در لندن باشم، پس برایم مهم است که این سازه چگونه به نظر می‌رسد و چگونه ساخته شده است. اما بسیار مهم‌تر از ظاهر یا ساختار، این واقعیت است که سالانه هفت میلیون نفر از این پل عبور می‌کنند و بنابراین دو بخش از شهری را که معمولاً شلوغ هستند که به هم متصل می‌کند. منظور من همین است. این نوع زیرساختی است که برای من اهمیت دارد. (در گفت‌وگوی منتشر شده در کتاب Talking architecture: interviews with architects در سال ۲۰۰۸)

برای من، طبیعت همان معلم است. ترس مردم از طبیعت و ایده‌ی تسلط بر آن، در سیاره‌مان بحران ایجاد کرده است. حتی در زمان کودکی دیدم که چگونه فرهنگ مهاجران اروپایی هر چیزی را که لمس می‌کرد، نابود می‌کرد. من آموزه‌های بزرگانمان را دوست دارم: آن‌ها می‌گویند که ما موجوداتی مهربان و دلسوز هستیم، اما گاهی توسط خودبینی و غرور خود از مسیر اصلی منحرف می‌شویم. اما اگر با فروتنی بیشتری زندگی را پی بگیریم، به مردمان اطراف خود آسیبی نمی‌رسانیم.

باید به یاد داشته باشیم که ما برآمده از اجداد خود هستیم. شما اجداد همه نسل‌هایی هستید که پس از شما خواهند آمد. هر کاری که انجام می‌دهید بر گذشته، حال و آینده تأثیر می‌گذارد، بنابراین باید مسئولیت‌پذیر باشید. (در گفت‌وگو با Whitney Mallett، منتشر شده در مجلهٔ PIN-UP، شمارهٔ ۳۲، سال ۲۰۲۲)

متکبرانه است که معماری را به سوی اثر هنری بودن میل دهیم بدون این که ماهیت آن را به طور کامل درک کنیم، و خطرناک است که این همه راجع به هنر حرف بزنیم مبادا آن را با مُد اشتباه بگیریم. هنر به سختی به دست می‌آید. هنر محصول تأمل عمیق راجع به ماهیت چیزهاست؛ نه محصول مقبولیت و تحسین.

بسیار آسان است که فراموش کنیم بناها را برای مردم می‌سازیم؛ مردمی که باید آن بناها را ببینند و از آنها استفاده کنند. آسان است که فراموش کنیم که آن آدم‌ها افرادی هستند با نیازها و سلیقه‌های متفاوت و سخت است که به یاد داشته باشیم که آنها صرفاً عدد نیستند.

ما باید مسئولیت خلق محیط {جامعهٔ} خودمان را بپذیریم از این فرصتی که در اختیار داریم برای رهبری و آموزش جامعه برای بهبود زیستگاهش استفاده کنیم و اجازه دهیم که آیندگان راجع به این که چه چیز هنر بود و چه چیز وهم قضاوت کنند. اجازه دهیم آیندگان تمدن ما را بسنجند.

همهٔ ما باید ارادهٔ خود را تسلیم خلق تمدنی کنیم که در آن بتوانیم در صلح با طبیعت و با یکدیگر زندگی کنیم. خوب ساختن کنشی صلح‌طلبانه است. بیایید امید داشته باشیم که این کار بیهوده نخواهد بود. (در سخنرانی پذیرش جایزهٔ پریتزکر، سال ۱۹۸۲)

برای من، این که ببینم یک نفر چگونه راه می‌رود به همان اندازه مهم است که بشنوم او چه می‌گوید. و شیوهٔ راه رفتن آن شخص چیز بسیار مهمی راجع به چگونگی وجود او در این جهان می‌گوید. شیوهٔ راه رفتن فروتنی یا غرور شخص را، و همچنین حجب یا تکبرش را برملا می‌کند. بنابراین حوزه‌هایی از دانش وجود دارد که وابسته به بدن است و فقط از طریق همین نوع از بدن‌مندی می‌تواند منتقل شود. می‌خواهم بگویم که هر معمار خوبی، هر معمار متبحری، به جای آنکه با مغزش کار کند با بدنش کار می‌کند. چنین معماری با عادت‌های ناخودآگاه بدن‌مند مهارت خود گره خورده است.

{…} اینجا تأکیدم بر بدن معمار از جنبهٔ وجودی آن است. من واقعا فکر می‌کنم که معماری کامل همیشه بازتابی است از حس وجودی یک شخص، و نه بازتابی از یک ایدهٔ لفظی. (در گفتگو با Scott Wheland Wall، منتشر شده در ژورنال Architectural Education، سال ۲۰۰۹)

بعد از سونامی ماه مارس سال ۲۰۱۱ در ژاپن تعریفم را از طبیعت تغییر دادم. قبل از سونامی تصور می‌کردم که طبیعت هم مهم است، اما بعد از این حادثه واقعا به این نتیجه رسیدم که طبیعت آنقدرها {که انسان فکر می‌کند} ضعیف نیست. تبعات سونامی می‌تواند حقارت ما را در مقابل طبیعت نشان دهد. این حقارت و فروتنی می‌تواند منجر به تامل بیشتر در انتخاب مصالح و جزییات و مقیاس ساختمان‌ها شود. و محک معماری بعد از سونامی همین فروتنی است. سونامی و بلایای طبیعی مشابه آن مشکل جامعهٔ امروز را پررنگ‌تر می‌کند. مشکل اصلی قرن بیستم غرور طراحان و مهندسان بود. هر معمار و مهندسی گمان می‌کرد معماری یک طرح خوب بر قدرت طبیعت غلبه می‌کند، اما بعد از سونامی ما بالاخره فهمیدیم که در مقابل نیروی عظیم طبیعت چقدر ناچیزیم. سونامی می‌تواند ما را به سمت آینده‌ای بهتر سوق دهد. سونامی درس بزرگی برای ما بود. من احساس می‌کنم برای دانشجویان معماری این درس بسیار مهمی است چراکه گاهی دانشجویان جوان تصور می‌کنند طراحی بسیار بسیار قدرتمند است و می‌تواند بر همه‌چیز چیره شود. اما در حقیقت و در مقابل نیروی طبیعت باید ادراک خود را تغییر دهند. (در گفتگو با James Pallister منتشر شده در وب‌سایت Dezeen، سال 2014)