معماری یک حرفهٔ منزوی {و مجزا از سایر حرفه‌ها} نیست. ما باید با {متخصصان} سایر رشته‌ها -ساینس، هنر، تکنولوژی و غیره- مشورت کنیم. به این ترتیب گفتمان پیرامون رشتهٔ ما تقاطعی‌تر می‌شود.
مهم است که درک کنیم طراحی یک بنا یا محیط را نمی‌توان تنها با فرم و زیبایی‌شناسی صرف انجام داد. اگر قرار است طرحی مناسب باشد، لازم است پیامدهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی آن در نظر گرفته شود. (در گفت‌وگوی منتشر شده در وب‌سایت The Architect’s Newspaper، سال ۲۰۱۸)
در همین روزها هم حوزه‌های معماری، اوربانیسم و منظر در حال انحلال هستند. در عین حال ما در دنیایی که تدریجاً تخصصی شده زندگی می‌کنیم، دنیایی که افراد دارای دانش عمومی {یا جنرالیست‌ها} دانشی اندک راجع به همه‌چیز دارند، اما دانش‌شان {برای داشتن تخصص} راجع به هیچ‌چیز کافی نیست. مهم‌ترین نقش معمار این است که معادل یک کارگردان سینما باشد.
{…} در یک پروژهٔ فرهنگی معمولی شاید در حدود سی متخصص از حوزه‌های متفاوت وجود دارد؛ از جمله متخصص آکوستیک، مشاور آب‌بندی، مشاور دسترسی‌های عمودی، مشاور نما، {…} و مخصوصاً مشاور کنترل آفات! اما حقیقت این است که یک جنرالیست هیچ‌گاه نمی‌تواند به قدر کافی در حوزه‌هایی عمیق شود که از حیث علمی برای پشتیبانی از پروژه‌های بزرگ‌تر و پیچیده‌تر از قبل تکامل یافته‌اند، با این حال شما همچنان برای سازمان دادن به متخصصان به معمار نیاز دارید. (در گفت‌وگو با Anthony Vidler، منتشر شده در مجلهٔ Log، ش ۲۸، سال ۲۰۱۳)
من فکر می‌کنم که امروزه داشتن رویکرد میان‌رشته‌ای در طراحی یک الزام است. اگر شما تمایل دارید که صادقانه {با متخصصان رشته‌های دیگر} مشارکت کنید، آنگاه در طول فرایند آن {چگونگی‌اش را} خواهید آموخت، و این امر در مورد کل گروه صدق می‌کند. گفت‌وگو راجع به سناریوهای محتمل برای محصول هر پروژه از طریق دانش ذهن‌های متفاوت بیشتر قابل اتکاست.
نقش معمار به همین شکل تغییر کرده است؛ ما باید بیشتر {با دیگر متخصصان} مشارکت کنیم. دنیای امروز به گروه‌های میان‌رشته‌ای خیلی خوب نیاز دارد که در پروژه‌هایی که ارزشی به جوامع می‌افزایند مشارکت کنند. ما باید دربارهٔ مسئولیت‌های مشترک در شهرهایی که می‌سازیم و بناهای آن شهرها بیشتر صحبت کنیم. (در گفت‌وگو با Martin Barry، منتشر شده در وب‌سایت designboom، سال ۲۰۱۸)