مهم‌ترین معیار برای سنجش اثر یک هنرمند این است که ببینیم آیا قواعد را شکسته یا خیر. معنای شکستن قواعد این است که، اول از همه، بدانیم قواعد کدامند و بعد بدانیم که چگونه آنها را بشکنیم.
اگر شما ندانید که قواعد کدامند، نخواهید توانست که آنها را بشکنید. اگر قاعده‌شکنی شما شامل این نیست که قواعد پیش از قاعده‌شکنی شما چه بوده‌اند، پس قاعده‌شکنی‌تان بی‌معناست. {پرسش اینجاست که} شما در این مورد دقیقاً چه چیزی را شکسته‌اید؟ (در گفت‌وگوی منتشر شده در وب‌سایت art interview، سال ۲۰۲۱)
به عقیدهٔ من، یک کار با ارزش احتیاجی به یک مسابقه برای دیده شدن ندارد. بسیاری وقت‌ها ما فکر می‌کنیم که اگر فلان پروژه در فلان مسابقه مقام می‌آورد اثری با ارزش است اما ممکن است طرحی مقامی کسب نکند اما در دیگر نقاط جهان افتخار کسب کند. نتایج مسابقات معماری نسبی است. نمی‌توان گفت اگر طرحی در یک مسابقه اول می‌شود از دیگر آثار برتر است. گاه ما طرح‌هایی داریم که فراتر از زمان خود حرکت می‌کنند و بعدها دیگران متوجه زبان و حرف آن اثر می‌شوند. گاهی اوقات یک موضوع یا تفکر غلط می‌تواند به جامعه غالب شود.
برای شخص من ملاک سنجش این نیست که یک فرد چه تعداد جایزه و افتخار دریافت کرده است. البته این دیدگاه در میان کارفرمایان اهمیت دارد. ممکن است این نوع نگاه کارفرمایان به شکلی، سطحی‌نگری را در جامعه باب کند. گاهی طرح‌ها در زمانی محدود محک زده می‌شوند و زمانی برای عمیق شدن در آثار وجود ندارد. گاه تصمیماتی درباره برخی پروژه‌ها اتخاذ می‌شود که لایه‌های عمیق در آن کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد. من اگر داور یک رویداد باشم، تلاش می‌کنم نگاه و نظرم را با دقت بیشتری نسبت به آن آثار ارائه دهم. البته همه جای جهان این مسئله وجود دارد.
در یک داوری، شخص داور مورد اهمیت است و قطعاً هر داوری نگاه شخصی خود را درباره اثر ارائه می‌کند که از دید من این چندان خوب نیست. اگر قرار بود در حوزه معماری، حرف و سخن داوران مورد توجه قرار گیرد و بازگو شود ممکن است هیچ اثر جدیدی به وجود نیاید. (در گفتگو با سمیه باقری، منتشر شده در وب‌سایت هنرآنلاین، سال ۱۳۹۷)