معماری مدرن به طور خاص بر فرم متمرکز و حتی به شکلی وسواسگونه درگیر آن بوده است. از سوی دیگر، اتمسفر ارتباط چندانی با فرم ندارد. فرمها از طریق کیفیات ثابتشان بر ما اثر میگذارند. علاوه بر این، معماری مدرن به سوی ادراک متمرکز و فرم متمرکز سوق داده شده، در حالی که اتمسفر ادراکی پیرامونی، غیر مادی و عمدتاً ناخودآگاه است. {…}
اتمسفر از گفتوگوی میان بنا و محیط، چشمانداز و اقلیم، سیاق فرهنگی و سنت و غیر از آن برمیآید. این انتقاد دیگری است که من به معماری مدرن و معاصر دارم؛ آنها تمایل دارند متکلم وحده باشند. موریس مرلوپونتی سخن تأملبرانگیزی دارد: «ما نمیآییم که یک اثر {هنری} را ببینیم، بلکه میخواهیم جهان را از منظر آن اثر بنگریم». این سخن بهویژه در مورد معماری حقیقت دارد. معماری اساساً یک شکلِ هنریِ میانجیگرانه و گفتوشنودی است.
من به معماریای باور دارم که نسبتمند است و با تاریخ، زمان، محیط، بناهای موجود و به طور کلی زندگی گفتوگو میکند. به نظر من ذات معماری، سرشت نسبتمند و میانجیگرانه آن است. (در گفتگو با Josh Harris، منتشر شده در وبسایت ARCHITECTUREAU، سال ۲۰۲۰)