مهمترین معیار برای سنجش اثر یک هنرمند این است که ببینیم آیا قواعد را شکسته یا خیر. معنای شکستن قواعد این است که، اول از همه، بدانیم قواعد کدامند و بعد بدانیم که چگونه آنها را بشکنیم.
اگر شما ندانید که قواعد کدامند، نخواهید توانست که آنها را بشکنید. اگر قاعده‌شکنی شما شامل این نیست که قواعد پیش از قاعده‌شکنی شما چه بوده‌اند، پس قاعده‌شکنی‌تان بی‌معناست. {پرسش اینجاست که} شما در این مورد دقیقاً چه چیزی را شکسته‌اید؟ (در گفت‌وگوی منتشر شده در وب‌سایت art interview، سال ۲۰۲۱)
بی‌قانونی و غیر عقلایی بودن، زندگی در کلان‌شهرهای کشور را بسیار مشکل کرده است. مبارزه برای استقرار قانون که از عهد مشروطه صورت نهادی به خود گرفت و به استقرار پارلمان و مشروط کردن قدرت خودکامه منجر شد، تا امروز برای برنشاندن قانون به جای بی‌قانونی ادامه دارد. در کشور ما اگرچه به اندازه کافی قانون وجود ندارد یا قوانین‌مان از دقت و عمق کافی برخوردار نیست، اما رعایت همین مقدار قانون می‌تواند شرایط معقول‌تر و منطقی‌تری را برای زندگی در شهرها و کلان‌شهرهای ما فراهم کند.
از آنجا که نقض قانون در کشور ما بسیار بیشتر از نقص قانون است، توجه به این نکته بسیار حائز اهمیت است که سرمایه‌داری تمرکزگرای بی‌قانون و عدم پایبندی مدیریت شهری به قوانین و طرح‌های شهری با اتخاذ تصمیمات ناگهانی و غیرعقلایی، وضعیت حاکم بر کلان‌شهرهای کشور ما را رقم زده‌اند. مهمترین و برجسته‌ترین انعکاس فضایی این وضعیت در دهه‌های گذشته عقب ماندن شهرسازی از شهرنشینی است و در دوره کلان‌شهرنشینی ما در ایران، عقب‌ماندگی شهرسازی از کلان شهرنشینی شدت بیشتری یافته است. (در گفت‌وگوی منتشر شده در مجلهٔ کوچه، شمارهٔ ۷، پیاپی ۲۴، سال ۱۴۰۰)