دسته‌ها
تادائو آندو

تادائو آندو: چیزی با عنوان خلق از هیچ وجود ندارد

هر مکان شخصیت و زمینهٔ خاص خود را دارد. به نظر من پانتئون در رم یک نمونه از هارمونی کامل در معماری است؛ خالص‌ترین فرم‌های هندسی و نور طبیعی فضا را از زندگی اشباع می‌کند. فکر می‌کنم که این {نوع از هماهنگی} هارمونی اعلا میان طبیعت و معماری است. مرکز پمپیدو در پاریس به منزلهٔ نمونه‌ای از هارمونی میان جدید و قدیم به ذهن متبادر می‌شود.

برای {خلق} یک معماری جدید، طبیعی است که با ایجاد یک گفت‌وگو با محیطِ موجود شروع کنیم. مکانی که قرار است یک بنا در آن ساخته شود تاریخی دارد که توسط پیشینیان آن اشباع شده است. به نظر من چیزی با عنوان خلق از هیچ وجود ندارد. با این حال، هدفِ گفت‌وگو با محیط موجود لزوماً ایجاد هارمونی نیست. من سعی می‌کنم زمینهٔ موجود را بپذیرم، اما در عین حال علاقه‌مند به ایجاد دیالوگ‌های چالش‌برانگیز از طریق قرار دادن یک ابژه‌ی بیگانه برای ایجاد اصطکاک {با محیط موجود} هستم؛ این کار زمینه‌ای جدید را شکل می‌دهد. (در گفت‌وگو با Emma Robertson، منتشر شده در وب‌سایت The Talks، سال ۲۰۲۱)

دسته‌ها
شهاب کاتوزیان

شهاب کاتوزیان: آنچه به معماران جوان توصیه می‌کنم تجهیز خویش به تئوری است، زیرا از «هیچ» چیزی به وجود نمی‌آید

به نظر من در این بیست سال اخیر حساسیت و پژوهش در زمینهٔ معماری تشدید یافته است. اما این کافی نیست. ما برای اعتلای معماری کشورمان نیاز به ارتقای سطح آموزش عالی داریم و این فقط از طریق حضور استادان برجسته و تجهیزات علمی لازم میسر است تا بتوان به دانشجویان متدولوژی پژوهش را آموخت. توشه‌ای که نه تنها در سال‌های دانشگاهی بلکه در طول زندگی حرفه‌ای نیز از آن بهره خواهند برد. تنها به این طریق است که می‌توان از خلق‌الساعگی و خودشیفتگی بی‌ریشه اجتناب کرد و یا همان‌طور که گفتیم ایده و کار را به نرم‌افزارها نسپرد و یا این که اینترنت را که بالقوه یکی از بهترین مراجع تحقیق در عصر دیجیتال است به ابزاری برای تقلید تبدیل ننمود.

البته علاوه بر بالا بردن سطح آموزش عالی، می‌بایست به فراهم کردن امکان فعالیت‌های حرفه‌ای از جمله برگزاری مسابقات معماری و ارجاع کار به برندهٔ اول نیز توجه کرد تا استعدادها و توانمندی‌ها بروز نمایند. تنها چیزی که به معماران جوان توصیه می‌کنم تجهیز خویش به تئوری است، زیرا از هیچ، چیزی به وجود نمی‌آید. فیلیپ جانسون معتقد بود که برای تبدیل شدن به یک معمار شاخص، قدم اول شناخت تاریخ معماری و پیشرفت تکنیک‌های ساختمانی در سراسر جهان از آغاز تا کنون است. من با این نظریه کاملاً موافقم. البته این امر شرط لازم است و نه کافی. شرط کافی پردازش این دانش است. بی‌دلیل نیست که برجسته‌ترین معماران در طول تاریخ نظریه‌پرداز نیز بوده‌اند.

در هر صورت من به آیندهٔ معماری ایران خوش‌بینم. می‌بینم که بعضی از معماران نسل آخر -منظورم سی تا پنجاه‌ساله‌ها هستند- کارهای جالب توجهی طراحی می‌کنند که برخی از آنها نیز ساخته می‌شود. در مواردی هم آنها نایل به دریافت جوایز بین‌المللی می‌گردند. (در گفت‌وگوی منتشر شده در کتاب «گفت‌وگو با معماران»، به کوشش جلال حسن‌خانی و رامین جلیله‌وند، سال ۱۳۹۸)

دسته‌ها
نوریوکی هاراگوچی

نوریوکی هاراگوچی: من از چیزهایی که به نظر مردم زیباست خوشم نمی‌آید

من خیلی علاقه‌ خاصی به چیزهای سنتی ندارم. طبعا به کیوتو و نارا می‌روم اما واقعا عاشق اینجور مکان‌ها نیستم. مثلا خیلی بدم می‌آید به چشمه‌های آب گرم بروم یا در پاییز به برگ‌های افرا نگاه کنم و یا شکوفه‌های گیلاس را ببینم و از این قبیل کارها. من از چیزهایی که مردم معمولاً به نظرشان زیباست خوشم نمی‌آید. در حقیقت، من فکر می‌کنم اتفاقا آنچه که هیچ شمرده می‌شود از زیبایی برخوردار است. موضوع اصلا مشاهده آگاهانه نیست، بلکه موضوع خالی دیدن است. من از نگاه تهی خوشم می‌آید. اصلا این نیست که با یک دوربین بیرون بروی تا از منظره‌ای در نور خورشید عکس بگیری. آدم‌هایی هستند که صبح زود بلند می‌شوند و سه‌پایه‌هایشان را علم می‌کنند. آنها دنبال چیزی هستند که شاتر برایشان به وجود می‌آورد اما به نظر من اینجور کارها بی‌معنی است. آنها هیچ درکی از زیبایی ندارند. زیبایی تنها این است که هیچ کاری جز تماشا کردن نکنی. چیزهایی که هیچکس به آنها توجهی نمی‌کند را من «چیزهایی که چیزی نیستند» می‌نامم. چیزهایی مثل یک قطعه آهن زنگ‌زده در محل ساخت و ساز ساختمانی که دارد سقوط می‌کند. من دوست دارم این چیزها را پیدا کنم. (در گفتگو با James Jack منتشر شده در وبسایت Tokyo Art Beat در سال 2003)