برچسب: کارفرما

ما از پیش در مورد روش خود خود به کارفرماها توضیح می‌دهیم. اگر شروط ما {برای استفاده از استادکارها و ساخت‌مایه‌های بازیافتی} را بپذیرند سفارش آنها را قبول می‌کنیم. به نظر من معماری باید برای استادکاران فرصت ایجاد کند، به این معنا که کار کافی برای بقای نظام استادکاری فراهم آورد.

پس به همین علت است که ما این پروژه‌های بسیار بزرگ را می‌پذیریم که در آنها بر استفاده از مواد بازیافتی و استادکاران اصرار کنیم. این خیلی مهم است. (در گفت‌وگو با Andrew Ayers، منتشر شده در مجله‌ی PIN-UP، ش ۲۶، سال ۲۰۱۹)

سفارش‌دهنده همیشه یک اصل برای گرافیست است. وقتی بتوانید در یک گرایش خاص تجربه کنید جذابیت زیادی ایجاد می‌کند و می‌توان تفاوت را از کاری به کار دیگر احساس کرد.

من خودم با این شیوه توانستم تمرین پختگی سبک خودم را انجام دهم و بیان حرف‌های مختلف را می‌توان از این طریق انجام داد. و در عین حال معتقدم همیشه آثار برجسته‌ی تاریخ گرافیک، سفارش‌دهنده‌های خوبی در مقاطع مختلف تاریخی داشته‌اند و این امکان را به طراح داده‌اند که با دست باز و مشغله‌ی ذهنی آزادی کار کنند. در تمام دنیا این طوری است. (در گفت‌وگو با آرش تنهایی، منتشر شده در مجله‌ی تندیس، ش ۱۵۸، سال ۱۳۸۸)

فکر می‌کنم امروزه در معماری همه می‌خواهند نشان دهند که کارشان «پایدار» است. {اما} برای من، این همان کاری است که انجام می‌دم و همیشه انجام داده‌ام. من تلاش می‌کنم که ساخت‌مایه‌ها را به کارامدترین روش ممکن به کار گیرم، من تلاش می‌کنم آنچه در بستر پروژه در دسترس است ببینم، {تلاش می‌کنم} با کارفرما برای بهترین ساخت‌مایهٔ ممکن برای پروژه مباحثه و جست‌وجو کنم. و البته ما به طراحی به روشی که مقدار زیادی انرژی برای گرمایش و سرمایش مصرف نکند فکر می‌کنیم. (در گفت‌وگو با Shumi Bose، منتشر شده در مجلهٔ PIN-UP، ش ۲۸، سال ۲۰۲۰، به نقل از وب‌سایت مجله)

ما همیشه همان یک کارفرما را داریم؛ نه آقا یا خانم اسمیت، بلکه یک انسان. ما می‌خواهیم چیزی طراحی کنیم که به آدم‌ها اجازه دهد که رؤیایی داشته باشند. و نمی‌خواهیم که همان رؤیاهایی که ما داریم را داشته باشند. ما می‌خواهیم رؤیاهای خودشان را داشته باشند.

دنیا از آن رؤیاپردازان است. یک روز همهٔ رؤیاپردازان کنار هم جمع می‌شوند تا یک دنیای شگرف بسازند. (در گفت‌وگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده وب‌سایت archdaily، سال ۲۰۱۹)

من برای خودم طراحی می‌کنم. طراحی کردن فعالیتی خودخواهانه است. طراحی کردن فعالیتی اسکیزوئید است. {اسکیزوئید: مبتلا به روان‌گسیختگی}. معماری خوب نیازمند اندازه‌گیری و آزمایش است. آزمایش «خود»ی را می‌طلبد که همان معمار است. از خویشتنِ من انتقال به کارفرما وجود دارد.

من به دسترس‌پذیری/ امکان‌پذیری اشاره کردم، چون وقتی یک اثر تکمیل شود، اگر هویت مناسبی داشته باشد، خودمختار و تطبیق‌پذیر خواهد بود. این اثر آماده است که به طرق مختلف به کار گرفته شود، بدون این که هویت آن به خطر بیفتد. (در گفت‌وگوی منتشر شده در مجلهٔ Shijie Jianzhu، شمارهٔ ۲۲۹، سال ۲۰۰۹)

هیجان‌انگیزترین پروژهٔ {حال حاضر} ما مرکز اسماعیلی در هیوستون است. این پروژه بسیار ویژه است، چون مرکزی اجتماعی است و برای کسب سود مادی انجام نشده است. کارفرمای این پروژه، آقاخان، از حامیان معماری است که اعتقاد دارد معماری خوب کیفیت زندگی را بهبود می‌بخشد، یا {حتی} با آن مترادف است. او معتقد است که معماری می‌تواند الهام‌بخش باشد و به منزلهٔ راهی برای گرد هم آوردن مردم اهمیت دارد. بنابراین اگر ما کارمان را درست انجام ندهیم تقصیرش بر عهدهٔ خود ماست، {نه کارفرما}!

البته که ساخت بناها زمان‌بر است و عوامل بسیاری غیر از تصمیمات معمار یا کارفرما در کار است. معماری همچون قایق راندن بر دریایی ناشناخته است. چه کسی فکرش را می‌کرد که در اوکراین ناگهان جنگ دربگیرد، یا مصالحی که ما از پیش بر اساس آنها طراحی کرده بودیم دیگر در دسترس نباشد؟ با این حال این پروژه فرصتی شگفت‌انگیز است. کار بر روی آن فوق‌العاده است و همین حالا در حال ساخت است و سرمان حسابی شلوغ است. (در گفت‌وگو با Izzy Kornblatt، منتشر شده در وب‌سایت Architectural Record، سال ۲۰۲۲)

معماری کردن نوعی خدمت است. وقتی کارفرما چیزی بخواهد، معماران وظیفهٔ اخلاقی دارند تا طرحی عرضه کنند که به مجموعهٔ مشخصی از منظورها پاسخی تا حد ممکن دقیق بدهد. اما باید به یاد داشته باشیم که معماری باید آزاد بماند. معماری باید تلاش کند که چیز دیگری بشود، نه فقط راه حلی برای کارکردها.

در مقام یک معمار، نمی‌خواهم که فقط مشغول حل مشکلات باشم. موضوعات دیگری نیز در معرض خطر است. موضوع حقیقی حفظ تعادلی نیکوست. وجه کارکردی یک بنا هیچ‌گاه نباید آسیب ببیند، اما معماری باید بسیار بیشتر از آن باشد و دستیابی به زیبایی اولویت اساسی هر نوع معماری است. (در گفت‌وگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده در وب‌سایت archdaily، سال ۲۰۱۷)

وقتی دربارهٔ ایده‌های شاعرانه با مردم حرف بزنی آنها می‌ترسند. دارم دربارهٔ کارفرماها و تصمیم‌گیران صحبت می‌کنم. آنها تردید را نیز دوست ندارند. اما شما {در مقام معمار} باید تردیدهایی داشته باشید. اگر هیچ تردیدی ندارید احمق هستید.

آن زمان که اینجا پایانهٔ شمارهٔ یک و دیگر پروژه‌ها را به پایان رساندم می‌خواستم تجربیاتم را ادامه دهم، از همین رو به یاد می‌آورم که داشتم با یک کارفرما در خاورمیانه صحبت می‌کردم و تردیدهایم را با گفتن این جمله بیان می‌کردم که: «می‌توانیم این کار را از این طریق یا آن طریق انجام دهیم، اما کاملاً مطمئن نیستم…» و چیز بعدی که می‌دانم این است که قراردادمان فسخ شد.

شما ممکن است تردیدهایی داشته باشید، اما شاید خردمندانه‌تر این باشد که آنها را برای خودتان نگه دارید. [می‌خندد] تردیدها را باید همچون راز خود نگه دارید. فقط زمانی باید {از تردیدهایتان} بگویید که به راه حلی رسیده باشید. به یک معنا، وقتی شما طرح خودتان را شرح می‌دهید همیشه دروغ می‌گویید. (در گفت‌وگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده در وب‌سایت archdaily، سال ۲۰۱۷)

برای من معماری شکلی از هنر است که ملهم از نیروهای طبیعت به محیط و مردمی که به معمار برایشان کار می‌کند احترام می‌گذارد. من معماری را همچون هنر می‌بینم چون می‌خواهم روح مردم را تعالی دهم. وقتی به یک اثر معماری قدم می‌گذارید باید خود را جزئی از آن احساس کنید و آن اثر باید روحتان را تعالی دهد، مثل همان کاری که همهٔ هنرها انجام می‌دهد. مردم باید از معماری لذت ببرند. مردم باید معماری را دوست بدارند. این اصلی‌ترین منظور معماری است. ایده خلق فضایی طبیعی است.

علاوه بر این دوست دارم بگویم که معماری باید همچون یک زن باشد. به عبارت دیگر، معماری باید آدم‌های درونش را پرورش دهد و از آنها محافظت کند. معماری باید به همهٔ آنهایی که به فضایش وارد می‌شوند آسایش بدهد و از آنها محافظت و مراقبت کند. (در گفت‌وگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده در وب‌سایت archdaily، سال ۲۰۲۰)

بزرگ‌ترین و بدترین ضایعه‌ای که امروزه در معماری میبینم، فارغ‌التحصیلان معماری و تعدد دانشکده‌های معماری در ایران است، مثلاً در دانشگاه آزاد سالی نزدیک به دو هزار نفر فارغ‌التحصیل می‌شوند که محال است از بین‌شان دو معمار خوب پیدا کنید، در صورتی که زمان ما در هر سال هفت، هشت نفر فارغ‌التحصیل بودند که حتماً دو نفرشان از معماران خوبی بودند. معماران خوب دانشگاه آزاد مربوط به سال‌های هفتاد و دو تا هفتاد و پنج هستند، البته نیمی از آنها هم به خارج رفته‌اند، با این وضعیت شما چه آینده‌ای می‌خواهید ببینید.

من همیشه به تمام اطرافیانم توصیه می‌کنم که در هر خانواده یک معمار کافیست. در حال حاضر هم بچه‌های دوره لیسانس بعد از فارغ‌التحصیلی می‌توانند بعد از دو سال پروانهٔ ساخت بگیرند. در انگلیس بعد از فارغ‌التحصیلی باید بین یک تا دو سال در دفاتر کار کنند و گواهینامه واقعی بگیرند و سپس ادامه تحصیل در مقطع ارشد را پی گیرند، ولی در ایران اینچنین نیست.

{…} و در ادامه، مسئله این است که مشکل ما مشکل اقتصادی است، یعنی اگر معماران ما مانند جواد حاتمی با کار و کارفرما برخورد کنند، معماری کشور می‌تواند شکوفا شود، اما زمانی که معمارمان مجبور باشد که برای امرار معاش به تمام خواسته‌های کارفرما پاسخ مثبت دهند، معماری ما شکوفا نخواهد شد و وضع اینچنین می‌شود. (در گفت‌وگوی منتشر شده در کتاب «اندیشهٔ معماران معاصر ایران»، جلد پنجم، تألیف محمد اسدی و الهه مایانی، سال ۱۳۹۹)