امروزه در نود درصد از موارد، معماری است که نحوهٔ زندگی را معین می‌سازد. مثلاً اگر من یک کارمند دولت باشم که در شهر زندگی می‌کنم و آدمی کم‌درآمد نیز هستم، مجبورم در آپارتمانی زندگی کنم که مرا محدود می‌کند و بر من مسلط است. من در این میان به هیچ‌وجه اجازهٔ مطرح شدن ندارم. ولی اگر بتوانم خانه‌ای برای خود بسازم آن وقت است که نحوهٔ زندگی من مطرح خواهد بود. پس معماری شخصیت را توان می‌بخشد ولی تا وقتی که آدم در آپارتمان اجاره‌ای زندگی می‌کند جای مطرح شدن شخصیت نیست. (در گفتگو با کواردو کواردی، ترجمهٔ ایرج شهروز تهرانی، منتشر شده در مجلهٔ آبادی، ش ۵۶ و ۵۷، سال ۱۳۷۸)