امروز متأسفانه به دلیل نبودن شناخت کافی در ایجاد فضایی سالم و سازنده هر کس هر فرصتی پیدا می‌کند می‌خواهد همهٔ حرف‌های گفته و ناگفتهٔ خود را در عرصه‌های ارتباط جمعی مطرح کند. نبودن معیارهای درست برای بررسی کم و کیف تلاش‌های هنری، ماهیت هر امری را مخدوش می‌کند. ولی آنچه که مسلم است نظر و دیدگاه‌های صاحب‌نظران برای ما مهم است نه دیگران. چرا که بیشترین آسیب را در رابطه نقد و بررسی هنری خوشنویسی از خودمان خورده‌ایم و بعضی از صاحب‌نام‌های ما برای نفی تلاش جامعهٔ خوشنویسی و حضور در گروه مدرنیسم، چهرهٔ دلکش و دلربای این هنر را مخدوش می‌کنند و آن را تکنیک و فن معرفی می‌کنند. در حالی که در خلوت خود هر سطر و هر کلمه و هر پاره حرف آن را در تکه کاغذی قبله‌گاه نگاه و نظر خود می‌سازند.
گمان می کنم، زمانی به یک بلوغ فکری در کار خودمان خواهیم رسید که پیش از آنکه یک بعدی به پرستش تلاش‌وار خودمان بپردازیم، نگاه جامعی به همهٔ هنرها داشته باشیم. همه هنرها به هم وابسته و پیوسته هستند و این نگرش جامع به نوعی زیربنای رشد و توسعه فکری در هنر را ایجاد می‌کند. وقتی مجموعه‌های دوران گذشته مثل شاهنامهٔ بایسنقری را ملاحظه می‌کنیم، در نگاه اول به لحاظ موضوعی فقط خوشنویسی است، در حالی که جدای از نگارگری‌های بی‌بدیل و مسحورکنندهٔ آنها، ده‌ها هنرمند دیگر در شکل گیری آن نقش داشته‌اند.
در دنیای ارتباطات تصویری، این پیوند و تأثیرگذاری و تأثیرپذیری میان همهٔ رشته‌های هنری وجود دارد و شخصاً آنچه را که اندوخته‌ام حاصل حضوری همیشگی در همهٔ فضای فرهنگی و هنری امروز بوده است. (در گفت‌وگو با امیر شکیبا، منتشر شده در مجلهٔ مطالعات هنرهای تجسمی، ش ۲۷، بهمن ۱۳۸۶)