کیشو کوروکاوا | Kisho Kurokawa

اگر یک معمار فرانسویِ مقیم فرانسه بنایی بسازد، خوب این یک بنای فرانسوی است. یک معمار فرانسوی معماریِ فرانسوی دارد و من معماریِ ژاپنی، ولی اگر من در فرانسه طراحی کنم آنگاه نوعی همزیستی میان دو فرهنگ به موجود می‌آید که این راز خلاقیت است.

یکی از دلایلی که فرهنگ‌های جدید برخاسته از شهرهای بزرگ می‌باشند این است که چنین شهرهایی مانند کورهٔ ذوب فلزات می‌باشند که گونه‌های بسیار متفاوت فرهنگی در آنها ادغام می‌شوند؛ بنابراین همیشه یک ارتباط همزیست‌گونه‌ای میان فرهنگ‌هایی از اقصی نقاط جهان به وجود می‌آید.

در توکیو ما افراد بسیار زیادی با فرهنگ‌های متفاوت از کشورهای مختلف داریم، خیلی بیشتر از چیزی که در شهر نیویورک می‌بینیم. خلاقیت همواره در نتیجهٔ چالش‌های ناشی از برخورد فرهنگ‌های متفاوت و مردم متفاوت به وجود می‌آید. این، خلاقیت یا همان انگیزش است. (در گفت‌وگو با محمد قاری‌پور، ترجمهٔ حمید حسینمردی، منتشر شده در مجلهٔ آبادی، ش ۴۰ و ۴۱، سال ۱۳۸۲)

این رسم تاریخ است. می‌دانید که یک‌زمان آرت‌نووو آوانگارد بود، بعد صنعت تلاش کرد که این جنبش آوانگارد را به شکل صنعتی جهانی درآورد. پس از آن هنر آوانگارد دیگر آوانگارد نیست، چون تجاری‌سازی شده است. {…} به همین شکل، من فکر می‌کنم که ایده‌های گروپیوس، باوهاوس و لوکوربوزیه و معماری آوانگارد به تدریج در بخش صنعت جذب شد.

پس سبک بین‌المللی در واقع به وسیلهٔ صنعت تجاری‌سازی شده است. هر کس می‌تواند با استفاده از فولاد، شیشه و بتن معماری معاصر خلق کند. بدون لوکوربوزیه، هر کسی می‌تواند معماری معاصر را به شکلی کم‌ارزش طراحی کند. بنابراین، لوکوربوزیه دیگر آوانگارد نیست، او در این روند از آوانگارد بودن تبدیل به معمار خالق یک سبک می‌شود. (در گفتگو با Betty J. Blum در سال ۲۰۰۱، منتشر شده در وب‌گاه انستیتو هنر شیکاگو)

گذشته گذشته است. البته من تاریخ و گذشته را ستوده‌ام. من در جامعهٔ معاصر زندگی می‌کنم بنابراین ما در جامعهٔ متفاوتی (نسبت به گذشته) زندگی می‌کنیم. پس می‌توانیم صرفا از تاریخ چیزهای فراوانی بیاموزیم ولی نمی‌توانیم هیچ بخشی از آن را کپی کنیم. تنها کاری که باید انجام دهیم خلق چیزهای جدید است. (در گفتگو با محمد قاری‌پور، ترجمهٔ حمید حسینمردی، منتشر شده در مجلهٔ آبادی، سال ۱۳۸۲)