تازه‌ترین گفتارهای هنرمندان

در همان زمان که در هنرستان هنرهای زیبا بودم، برای خودم سبکی داشتم که کارهایم را فرستاده بودند به بی‌ینال پاریس، سائولو پائولو و ونیز و در همان زمان چندین جایزه مهم نصیب من شده بود و همین‌ها هم سبب شده که دعوت بشوم به اروپا. یعنی وقتی من به این جا آمدم -در هجده سالگی-...

باید روایتگر خودت باشی. متأسفانه اینجا این طور نیست و این به دلیل بی سوادی ما، مخصوصاً بی‌سوادی بصری ماست. بی‌سوادی بصری ما بیشتر از بی‌سوادی خواندن و نوشتن است.

خیلی وقت‌ها مردم نمی‌خواهند ببینند در دنیا چه خبر است. اما اگر کسی آنچه را که در جهان اتفاق می‌افتد ثبت نکند، آن وقت مردم می‌توانند به سادگی به واقعیت‌های موجود پشت کنند.

بعضی‌ها می‌گویند که ماشین تمام معنویات را از بین برده است و می‌برد. به نظر من این عده در گفته‌های خود صادق نیستند.

زن‌ها اصولاً قصه‌گو هستند، مردها ژورنالیست‌اند. توجه به جزئیات را که از اصلی‌ترین ابزارهای ادبیات است، زن‌ها به طور طبیعی توی خودشان دارند

قدرت خود را طوری طراحی می‌کند که شما را در هم بکوبد. آن‌ها اطمینان حاصل می‌کنند که موفق خواهند شد و تقریباً هیچ‌کس نمی‌تواند از آن شرایط جان سالم به در ببرد

می‌توانم تصور کنم کسی بدون بهره‌گیری از احساسات خودش در زندگی، چیزی خلق کند که ارزش خواندن داشته باشد، اما حدس می‌زنم که این کار ممکن باشد.

هنر در موفق‌ترین سطوح خود زمانی رخ می‌دهد که بتوانید با احساسی که از سوی خالق اثر ساطع می‌شود ارتباط برقرار کنید.

متأسفانه در کشور ما همیشه هنر را از دریچه‌ی چشم ادبیات نگاه کرده‌اند، یعنی نه تنها بیننده که غالب منتقدین هم این گونه بوده‌اند.

دوربین دیجیتال یک موهبت الهی و یک نعمت است. کل صنعت عکاسی به سمت دیجیتال حرکت کرده است و هیچ‌کس دیگر با فیلم {آنالوگ} عکاسی نمی‌کند.

هنر در مدارس ما همیشه به عنوان یک تفریح و سرگرمی مطرح بوده است. آموزش هنر در مدارس ما یک فرع است.

آثار برجسته‌ی تاریخ گرافیک همیشه سفارش‌دهنده‌های خوبی داشته‌اند. در تمام دنیا این طوری است.

آدم ایرانی در تمام طول تاریخ همیشه چیزی را گفته و چیز دیگری را زیر آن پنهان نگه داشته و دوباره چیز دیگر زیر آن. لایه لایه تا ژرفای بسیار پنهان و عجیب آن.

بزرگ‌ترین وظیفه‌ی هنرمند بعد از آفرینش آثار هنری این است که با تربیت ذوق و سلیقه‌ی جامعه در پیشرفت فرهنگ مردم کشور خود سهیم باشد.

برای من تدریس به مثابه یک فرم هنری است. وقتی درس می‌دهم مثل این می‌ماند که دارم در بیان و در اجرا یک عمل هنرمندانه انجام می‌دهم،

هیچ دانشگاهی در هیچ‌جای دنیا هنرمند بیرون نمی‌دهد؛ بلکه سرنخ‌هایی می‌دهد که هنر هنرمند را شکل دهد.

محیط‌های آموزشی فقط می‌توانند بسترسازی کنند، نمی‌توانند هنرمند بسازند. هنرمند شدن مربوط به بن‌مایه و جوهره‌ی فردی آدم‌هاست.

معمار خلاق است و مانند یک زن که کودک می‌زاید، کارش خلق کردن است، کاری که مردها نمی‌توانند انجام دهند.