اگر مشهور شود که کتابی از منابع کنکور است، بسیاری آن را خواهند خواند. کتاب «فضا، زمان و معماری» نیز از همین حیث برای دانشجویان معماری کتاب نسبتاً شناخته‌شده‌ای است. با این حال معرفی و مطالعهٔ آن فارغ از تأثیری که بر رتبهٔ کنکورمان دارد مفید و بلکه ضروری است.
«فضا، زمان و معماری؛ رشد یک سنت جدید» (Space, Time and Architecture: The Growth of a New Tradition) را زیگفرید گیدیون تاریخ‌نگار و منتقد معماری سوییسی نوشت و آن را اولین‌بار در سال ۱۹۴۱م به زبان انگلیسی منتشر کرد. البته نطفهٔ اولیهٔ این کتاب در سخنرانی‌های چند سال قبل‌تر گیدیون در دانشگاه هاروارد منعقد شد و بعد از انتشار نیز مدام مورد بازبینی قرار گرفت و رشد کرد.
گیدیون در این کتاب برای پرداختن به معماری و شهرسازی مدرن به قرن‌ها پیش و دورهٔ رنسانس نظر می‌کند تا زمان حال خویش پیش می‌رود. او معماری مدرن را با توجه به بستر تاریخی و فرهنگی‌اش بررسی و نقد می‌کند. معماری برای گیدیون موجودی زنده است که در طول تاریخ تکامل می‌یابد یا دچار رخوت می‌شود. او از تأثیر و تأثرات معماری و زمینهٔ آن غافل نیست و مدام از معماری به صنعت و فرهنگ و تاریخ و سایر هنرها نقب می‌زند.
«فضا، زمان و معماری» دارای دو بخش کلی (جلد) است که در یک مجلد گرد آمده است. جلد نخست با یادآوری اهمیت دانش تاریخ در معماری آغاز می‌شود و با روایت تاریخ معماری از رنسانس تا انقلاب صنعتی ادامه پیدا می‌کند. این جلد به بحث‌های اخلاق‌گرایانه در معماری و معماری متحول‌شدهٔ امریکا منتهی می‌شود.
جلد دوم در ابتدا با بحث‌هایی راجع به تصورات فضایی برآمده از هنرهای تازه آغاز می‌شود. سپس گیدیون بحث معماری مدرن اروپا و سردمداران آن از جمله لوکوربوزیه و میس را باز می‌کند و تا بررسی معماری روزگار خویش پیش می‌رود. جلد دوم با مطالب نسبتا فشرده‌ای راجع به تاریخ شهرسازی مدرن و نقد آن به پایان می‌رسد.
کتاب «فضا، زمان و معماری» را منوچهر مزینی، پژوهشگر فقید معماری، در سال ۱۳۴۸ش به فارسی ترجمه کرد و پس از چاپ نخست آن در سال ۱۳۵۰ش بارها تجدید چاپ شده است.