نصرالله کسرائیان

بعضی جوان‌ها فکر می‌کنند که ما فسیل شده‌ایم و این پیشرفت‌ها و این چیزها اصلاً برایمان جذاب نیست. نه این طور نیست. دختر من دوربین دیجیتال دارد. به نظر من هم کاملاً درست است که اینها از دوربین دیجیتال استفاده کنند. اما همان قدر که درست است آن‌ها از دوربین دیجیتال استفاده کنند، همان قدر هم درست است که من از آنالوگ استفاده کنم. برای این که من خودم به این پروسه به اصطلاح ظاهر کردن فیلم، چاپ کردن عکس علاقه‌دارم. گذشته از آن تمام آرشیوی که من دارم از اسلاید است و من نمی‌دانم چند سال دیگر واقعاً زنده می‌مانم که بخواهم مثلاً از یک ابزار دیگری استفاده کنم که این یکدستی آرشیوم را به خاطر آن از دست بدهم. مثلاً وقتی من می‌خواهم یک کتاب را لی‌اوت کنم یا کتابی را تولید کنم، همه اسلایدها را روی میز نور بزرگی که در دفترم دارم، پهن می‌کنم و همان کاری را که جوان‌ها با کامپیوتر انجام می‌دهند، من خیلی راحت با اسلاید‌هایم انجام می‌دهم. حالا اگر قرار باشد که از این به‌بعد از یک دوربین دیجیتال استفاده کنم، آن وقت باید برای این یک دانه عکسی که می‌خواهم این وسط بگذارم، بروم توی كامپیوتر و آن را از آنجا دربیاورم و بگذارم اینجا و یا یک‌ جایی یادداشت کنم. یعنی در واقع از یک سهولت عملی صرف‌نظر کنم. علاوه بر همه این‌ها دیگر چشم‌هایم آن دقتی را ندارد که قبلاً داشت. چون برای دوربین‌های دیجیتال شما باید مرتب یک چیزهایی را ببینید. برای دیدن ‌آن‌ها هم باید مرتب از عینک استفاده کنید و این دست‌ و پاگیر است و جلو سرعت عمل شما را می‌گیرد، به‌خصوص وقتی می‌خواهید از سوژه‌های انسانی عکاسی کنید. و نکته آخر اینکه هنوز هم دوربین‌های دیجیتال (دست کم آن‌هایی که ما باید برای کارمان از آن‌ها استفاده کنیم) آنقدرها جوابگو نیستند. من الان وقتی از دوربین آنالوگ استفاده می‌کنم، در واقع لازم نیست هیچ چیزی را نگاه کنم. برای من چیزی‌ست شبیه قاشق و چنگال. یعنی واقعاً خیلی راحت و سریع فوکوس می‌کنم و سرعت شاتر و این‌ها را خیلی راحت با دست تنظیم می‌کنم. یعنی فقط با دست حس می‌کنم. به همین راحتی. من با پیشرفت مخالف نیستم، منتهی به نظرم بعضی وقت‌ها ما به یک چیزهایی تن می‌دهیم فقط به خاطر این که مُد است یا این که دیگران استفاده می‌کنند. مثلاً من تلفن موبایل ندارم. (در گفتگوی منتشر شده در وب‌سایت دویچه وله، سال 2013)