تام کوندیگ | Tom Kundig

معماری مسکونی، در ذاتش، پناهگاه است. معماری مسکونی، بعد از غذا، ابتدایی‌ترین و اساسی‌ترین نیاز انسان است. معماری مسکونی برای بقا ضروری است و به همین دلیل در عمیق‌ترین سطح، برای همه‌ی ما معنا دارد. معماری مسکونی فقط {ضامن} یک سبک زندگی شخصی نیست؛ بلکه محافظ ما در برابر عوامل طبیعی و جایگاه امن ماست. در سراسر جهان، همه‌ی ما یک چیز مشترک داریم: نیاز به غذا و پناهگاه.

{…} خانه فقط دارای ویژگی «پناهگاه بودن» نیست؛ بلکه بازتابی از فرهنگ نیز هست. بنابراین، شما می‌توانید نسبت به بسیاری از تدابیر سبک‌شناختی که در طول زمان رخ داده‌اند، تردید داشته باشید. برخی از آنها پوچ، برخی مضحک، برخی شگفت‌انگیز و برخی درخشان بوده‌اند. برخی از آنها نهادهای فرهنگی بزرگ‌تر ما را تحت تأثیر قرار داده‌اند و بسیار مهم هستند. خانه‌ همچون یک پرورشگاه برای فرهنگ است، زیرا فرهنگ در ابتدایی‌ترین و انسانی‌ترین سطح خود در آنجا وجود دارد. (در گفت‌وگو با Bernard Friedman در کتاب The American Idea of Home، منتشر شده در سال ۲۰۱۷)

من همیشه یک طراح بسیار زمینه‌محور بوده‌ام. کار من از زمینهٔ خاص خود کمک می‌گیرد تا فضاهایی خلق کند که در مقیاس {خود} درست، معنادار و انسانی احساس شوند. اگر شما {کار خود را} با اولویت بستر آغاز کنید، هر چیز دیگر تبدیل به پاسخی مستقیم به آن مکان خاص تبدیل می‌شود. به نظر من مهم است که با منظر -ساخته شده یا مصنوعی- {موجود} رقابت نکنیم و جایگاه معماری را در زمینهٔ بزرگ‌تر به رسمیت بشناسیم. (در گفت‌وگوی منتشر شده در وب‌سایت designboom، سال ۲۰۲۰)

معماری لزوماً و همیشه ایدهٔ مرکزی نیست. به نظر من معماری صرفاً صحنه‌ای برای رخ دادن چیزهاست. {در این دیدگاه} معماری به یک کاتالیست، به یک سکوی پرتاب، به یک صحنه، به هر آن چیزی که اسمش را بگذارید تبدیل می‌شود. این امر حاکی از این است -اگرچه این ادعای بزرگی است، اما بهرحال آن را می‌گویم- که موفق‌ترین اثر معماری می‌توانست بهبود پیدا کند اگر {معمار آن} رویکرد متفاوتی را در پیش می‌گرفت. اثر معماری آنجا ساخته نشده است که بگوید «من، من، من». واقعا معماری چند صد سال دوام می‌آورد اگر آن را درست بسازی. (در گفت‌وگو با Amy Frearson، منتشر شده در وب‌سایت dezeen، سال ۲۰۱۶)