محسن وزیریمقدم
محسن وزیری مقدم، زادهی ۱۳۰۳ و درگذشتهی ۱۳۹۷، نقاش و مجسمهساز ایرانی بود.بزرگترین وظیفهی هنرمند بعد از آفرینش آثار هنری این است که با تربیت ذوق و سلیقهی جامعه در پیشرفت فرهنگ مردم کشور خود سهیم باشد.
متأسفانه هنرمندان ما که اغلب افراد برجسته و سرشناس هم در میان آنها یافت میشوند آثار خود را در اماکنی که عدهی بخصوصی به آن دعوت میشوند به معرض نمایش گذارده و تصور میکنند که به این وسیله وظیفهی اجتماعی خود را انجام دادهاند، ولی این کار راه را برای جوانان و آیندگان باز نمیکند و ثمرهی اجتماعی بارنمیآورد.
برای این که موجودیت هنر کشور ما شکل صحیحی به خود بگیرد و در دنیا به رسمیت شناخته شود بایستی متخصصین فنی در تعلیم و تربیت هنرجویان بکوشند و راه صحیح را به آنها بیاموزند. آنها را با انواع پدیدههای هنری دنیا از قدیم و جدید آشنا سازند و همگام با این قدم نهضتی برای آشنا ساختن اجتماع با هنر و نمونههای مختلف آن به وجود آورند.
مسلماً این کار آسانی نیست ولی پشتکار و علاقهمندی هنرمندان به یک جنبش دستهجمعی میتواند راه را آسان کند. تکروی و گوشهگیری هنرمندان راهی را برای فهم و درک مردم باز نمیکند.
بزرگترین وظیفهی هنرمند بعد از آفرینش آثار هنری این است که اجتماع کشور خود را به جلو ببرد و با تربیت ذوق و سلیقهی آنها در بهتر زیستن و پیشرفت فرهنگ مردم کشور خود سهیم باشد. {…} این مسئله را نباید فراموش کرد که هنر جزئی از زندگی است و زندگی با آثار هنری، پیشرفت روحی و فکری اجتماع را تضمین میکند. (در مقالهی «مشکل هنرمند»، منتشر شده در مجلهی نگین، ش ۱۰، سال ۱۳۴۴)
ایرانی بودن وصلهای نیست که آدم به کارش بچسباند. اگر ذاتا ایرانی باشید لاجرم کار شما هویت ایرانی پیدا میکند. در همه کارهای من جنبه اصولی هنر نقاشی رعایت شده است بدون آنکه تصمیم داشته باشم ایرانیت را در آنها به کار بگیرم. ولی اگر من ایرانی هستم لابد نقاشیهای من هم ایرانی هستند. یک بار در روزنامه مطلبی نوشتم که تیتر آن این بود: «ایرانی بودن فرمولی نیست که بتوان به نقاشی اضافه کرد.» شما باید خودت باشی تا بتوانی گویای محیطی باشی که در آن زندگی کردهای.(صادق بودن به خویشتن خود و درک صحیح زندگی و محیطی که در آن به وجود آمدهایم.) از شما سوال میکنم مگر در نقاشیهای رامبراند چه چیزی از کشور هلند وجود دارد که او را جهانی کرده است، هویت و سبک، یعنی منش هنرمند. (در گفتگو با مجله تندیس، شماره ۴۴، سال ۱۳۸۳)