وانگ شو | Wang Shu

ما از پیش در مورد روش خود خود به کارفرماها توضیح می‌دهیم. اگر شروط ما {برای استفاده از استادکارها و ساخت‌مایه‌های بازیافتی} را بپذیرند سفارش آنها را قبول می‌کنیم. به نظر من معماری باید برای استادکاران فرصت ایجاد کند، به این معنا که کار کافی برای بقای نظام استادکاری فراهم آورد.

پس به همین علت است که ما این پروژه‌های بسیار بزرگ را می‌پذیریم که در آنها بر استفاده از مواد بازیافتی و استادکاران اصرار کنیم. این خیلی مهم است. (در گفت‌وگو با Andrew Ayers، منتشر شده در مجله‌ی PIN-UP، ش ۲۶، سال ۲۰۱۹)

ده سال پیش را به خاطر می‌آورم که در قامت یک مرد جوان در دانشگاه پکن سخنرانی کردم. بعد از سخنرانی دانشجویان جوان در مقابلم ایستادند و از من پرسیدند: «چرا باید معماری ما معماری چینی باشد؟ ما حالا جزئی از یک جهان هستیم و چه لزومی دارد {معماری مخصوص به خود داشته باشیم}؟» در نظام آموزشی ما تقریبا هیچ اثری از سنت وجود ندارد. در زندگی امروز، تنها قشر بسیار فقیر جامعه به شکل سنتی زندگی می‌کنتد و قشر متوسط و بالای جامعه حتی نمی‌دانند هدفشان در زندگی چیست.

البته، از طرف دیگر بعضی از مردم احساسات نوستالژیک دارند، این که ما سنت و تاریخ بزرگی داریم، این که باید کاری برای این فرهنگ بکنیم. اما {هنگام عمل} فقط به کارهای تبلیغاتی و تجاری مثل استفاده از چند نشانه و چند نماد بسنده می‌کنند، طوری که در کارشان هیچ احساسی نسبت به سنت وجود ندارد. اصلا چرا راجع به سنت در چین صحبت می‌کنیم؟ چون موضوع فقط خود سنت نیست، بلکه روش سنتی زندگی ما طبیعی‌تر و پایدارتر و هماهنگ‌تر با محیط زیست بوده است. نه فقط سنت خود را از دست داده‌ایم، که روش تفکر راجع به آن را نیز فراموش کرده‌ایم. فراموش کردن طرز تفکر مهم‌تر از فقدان سنت است، برای همین است که من با نسل‌های جوان‌تر صحبت می‌کنم. (در گفتگو با Anna Tweeddale منتشر شده در مجلهٔ  Architectural Review ش 127، سال 2012)