بالکریشنا دوشی | Balkrishna Doshi
بالکریشنا دوشی، متولد سال 19۲۷، معمار هندی و برندهٔ جایزهٔ پریتزکر در سال ۲۰۱۸ است.اثر معماری یک فراورده نیست. فرایندی است که چیزها در آن رخ می‌دهد.
زمانی که من دانشکدهٔ معماری {اس ای پی تی} را تأسیس کردم، دانشجویان معماری را به محل {ساخت} بناها بردم و به آنها گفتم که هر آن چه شما انجام دهید در معرض تغییر و اصلاح {توسط مردم} است، بنابراین معماری تبدیل می‌شود به توسعه‌ای برای زندگی و زیست {مردم}. در هند، وقتی خانه‌ای می‌سازید، این بنا در طول زمان تغییر می‌کند. پس این سوالی بزرگ برای معمارانی است که می‌خواهند بناهای آنها تغییر نکند.
پس این فلسفهٔ من بوده است، پرسش از این مسئله که جوهرهٔ معماری چیست؟ یک بنا موجودی جاندار است. یک بنا زنده است. {اثر معماری} یک فراورده {یا محصول} نیست، فرایندی است که چیزها در آن رخ می‌دهد. {یک بنا} انعکاسی است از زندگی و معماری پس‌زمینه‌ای برای زندگی است. (در گفت‌وگوی منتشر شده در وب‌سایت RIBA در سال ۲۰۲۲)
پایداری اختراع هندی‌هاست؛ فقرا هیچ‌گاه چیزی را هدر نمی‌دهند.
من حتی تا به امروز دل‌مشغول ترکیب مدرنیسم با سنت‌های محلی هند هستم. {این که} چگونه می‌توان اندیشه‌های آوانگارد اروپایی و امریکایی را با آنچه وطن مرا ساخته -آفتاب و باران، نمایش نور و سایه، حضور همه‌جایی مذهب و اسطوره، همسازی با طبیعت، پایداری- ادغام کرد؟ پایداری اختراع هندی‌هاست؛ {فرد مبتلا به} فقر هیچ‌گاه چیزی را هدر نمی‌دهد. (در گفت‌وگوی منتشر شده در وب‌سایت 032c، سال ۲۰۲۰)
معماری برای من طی کردن مسیری است که هیچ‌کس تاکنون آن را برای رسیدن به چشم‌اندازی تازه نپیموده باشد.
به نظر من ما همیشه در دام شناخت {پیشینی}، عرف‌ها، نظرات همگانی و ملاحظات عمومی می‌افتیم. و من فکر می‌کنم اینها مسائلی است که ما همواره از آنها تأثیر می‌گیریم و می‌خواهیم کاری مشابه کنیم. در معماری هم همینطور است. معماری چیست؟ آیا مؤسسه هندی مدیریت در بنگلور معماری نیست چون صرفاً یک ساختمان {معمول} نیست؟ {معماری} یک حرکت دسته‌جمعی است که در آن چیزهایی را تجربه می‌کنید. واژهٔ معماری خودش یک دام است. بخاطر همین وقتی ما به معماری فکر می‌کنیم، به آن چه مشترک است، آنچه آشناست می‌اندیشیم. اگر یک چیز مورد تحسین بقیه است، چرا ما همان مسیر را طی نکنیم، درست است؟ اما برای من معماری {طی کردن} مسیری است که هیچ‌کس پیش‌تر برای رسیدن به چشم‌اندازی تازه آن را نپیموده است. (در گفتگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده در وب‌سایت Stir World در سال ۲۰۲۰)
رایانه نمی‌تواند جای مداد و کاغذ را در هنگام خلق معماری پر کند.
امروز تقریباً سرتاسر آموزش معماری بر مبنای رایانه است، اما هیچ‌چیز جای احساس خلق معماری به‌وسیلهٔ مداد و کاغذ را پر نمی‌کند. هنگام طراحی با مداد دست شما حرکت می‌کند، انگشتان شما و چشمان شما حرکت می‌کند و افکار شما آنچه اندامتان انجام می‌دهد را ثبت و ضبط می‌کند. در مقام یک معمار، شما باید مقیاس و فضا را از طریق استفاده از احساسات انسانی بفهمید. مغز و دست به یکدیگر مستقیماً اتصال دارند {و همین اتصال مزیت طراحی با دست است}. (در گفتگو با Lars Gezelius نویسندهٔ وب‌سایت The Wire در سال 2013)