تویو ایتو
تویو ایتو، متولد سال ۱۹۴۱، معمار ژاپنی برندهٔ جایزهٔ پریتزکر است.مقامات حکومتی تمایل دارند از طراحی برای کنترل مردم بهره ببرند.
میان تصمیم‌گیرندگان در ژاپن این احساس مشترک وجود دارد که به ایده‌های تازه راجع به فضاهای عمومی نیازی نداریم و همین انواع ساختمان‌های عمومی‌ای که در حال حاضر داریم کافی است.
این مشکلی بزرگ است. مخصوصاً به این خاطر که حکومت تصور کاملاً متفاوتی دارد از این که یک بنای عمومی چگونه باید باشد، کاملاً متفاوت با کسانی که می‌خواهند در واقع از آن استفاده کنند.
مقامات حکومتی تمایل دارند که بخواهند از طراحی به نحوی برای کنترل مردم بهره ببرند. اما کنترل مردمی که می‌خواهند از یک فضا لذت ببرند رویکردی مثبت برای طراحی و برنامه‌ریزی شهر نیست. (در گفتگو با Kim Megson، منتشر شده در مجلهٔ CLAD، ش ۴، سال ۲۰۱۸)
همیشه خواسته‌ام بنایی که طراحی می‌کنم با حضور انسان‌ها زیباتر به نظر برسد.
در طول سال‌ها {کار حرفه‌ای} معماری من از حیث سبک، ساخت‌مایه و صورت یا فرم تغییر کرده است. تنها چیزی که ثابت مانده این است که معماری من برای انسان طراحی شده است. آثار معماری‌ای که بدون انسان زیباتر به نظر می‌رسند فراوان‌اند، اما من همیشه خواسته‌ام معماری‌ای را طراحی کنم که با حضور انسان‌ها زیباتر به نظر برسد. هرگاه به معماری فکر می‌کنم آن را همچون بخشی از لباسی که باید گرداگرد انسان را فرا بگیرد در نظر می‌آورم. (در گفتگوی منتشر شده در وب‌سایت dezeen، سال ۲۰۱۴)
خانه‌های خالی از سکنه در ژاپن بسیار است. ما ناچاریم دربارهٔ چگونگی مرمت و مقاوم‌سازی ساختمان‌های قدیمی بیندشیم. اگر ما {به عللی همچون محدودیت منابع مالی} نمی‌توانیم خانه‌های تازه بسازیم، پس باید به جای تخریب بناهای قدیمی آنها را بازسازی کنیم. ما باید از ساکنان بناهای قدیمی بپرسیم که می‌خواهند از ساختمانشان چه استفاده‌هایی بکنند و کار را در حین همفکری با آنها پیش ببریم. اگر چنین نکنیم، معماری فایده‌اش را از دست می‌دهد. معماران آینده باید نقش مفسر و رابط میان متولیان ساخت و ساز و ساکنان بناها را ایفا کنند. (در گفتگو با Moronaga Yuji، منتشر شده در روزنامهٔ Asahi Shimbun در سال 2016)
به نظر من در طراحی بیشتر از اینکه ظاهر و شکل طرح مهم باشد، خود فرآیند مهم است. ظاهر ساختمان {در برابر فرایند طراحی} چندان مهم نیست. من خودم را مقید به یک روش‌شناسی خاص در طراحی نمی‌بینم، در عوض همیشه سعی می‌کنم چندین مسیر یا امکان را بیابم. البته گاهی نیز به آنچه در ابتدا پیش‌بینی کرده بودم نمی‌رسم. وقتی یک مسیر طراحی را انتخاب می‌کنم، طرح ساختمان با آنچه در مسیر دیگر می‌توانست باشد متفاوت می‌شود. هیچ‌کس مطمئن نیست که قرار است چه پیش آید. گاهی وقت‌ها اوضاع ترسناک و در عین حال هیجان‌انگیز می‌شود. فرآیند طراحی بستگی به موقعیت و شرایط هر پروژه دارد. ترسناک‌ترین چیز برای من در حین طراحی این است که نتایجی را بدون طی کردن فرایند مرتبط با آن ببینم. اگر در طراحی فقط از یک روش خاص استفاده کنم، حوصله‌ام سر می‌رود. تازگی‌ها ایده‌های طراحی‌ام از طریق تبادل نظر با مهندسان سازه و کارمندان دفترم به وجود می‌آید. من دوست دارم به کلنجارهای خلاقانه در طراحی ادامه دهم. این برای من مهم نیست که برای انتخاب بهترین طرح استدلال و مشاجره کنم، به نظرم این کار بی‌معنی است. تفاوت کار من با کار میس‌وندرروهه همینجاست. میس یک چیز را بارها و بارها ساخت و بعد به نوعی شبکهٔ پالوده در پلان رسید. اما من دوست دارم مثل درختان در حال رشد در هر پروژه مسیر متفاوتی را طی کنم.(در گفتگو با Peter Macapia در سال 2006، منتشر شده در وب‌سایت شخصی نویسنده)
پیش از آنکه دربارهٔ معماری چیزی بگوییم، ابتدا لازم است از مردم سخن بگوییم، پس از آن است که معماری مطرح می‌شود، و چیزی غیر از این نیست. من معتقدم محصول معماری باید جایی باشد که برای مردم راحتی و آزادی فراهم کند. معماری در نتیجهٔ گوش کردن به و صحبت کردن با مردم خلق می‌شود. به طور خاص، این بسیار مهم است که مشتریان ما و استفاده‌کنندگان از بنا در فرایند خلق فضا شرکت داده شوند. (مصاحبه با The Korean Herald، سال 2013)