داگلاس کاردینال | Douglas Cardinal

برای من، طبیعت همان معلم است. ترس مردم از طبیعت و ایده‌ی تسلط بر آن، در سیاره‌مان بحران ایجاد کرده است. حتی در زمان کودکی دیدم که چگونه فرهنگ مهاجران اروپایی هر چیزی را که لمس می‌کرد، نابود می‌کرد. من آموزه‌های بزرگانمان را دوست دارم: آن‌ها می‌گویند که ما موجوداتی مهربان و دلسوز هستیم، اما گاهی توسط خودبینی و غرور خود از مسیر اصلی منحرف می‌شویم. اما اگر با فروتنی بیشتری زندگی را پی بگیریم، به مردمان اطراف خود آسیبی نمی‌رسانیم.

باید به یاد داشته باشیم که ما برآمده از اجداد خود هستیم. شما اجداد همه نسل‌هایی هستید که پس از شما خواهند آمد. هر کاری که انجام می‌دهید بر گذشته، حال و آینده تأثیر می‌گذارد، بنابراین باید مسئولیت‌پذیر باشید. (در گفت‌وگو با Whitney Mallett، منتشر شده در مجلهٔ PIN-UP، شمارهٔ ۳۲، سال ۲۰۲۲)

برای من معماری شکلی از هنر است که ملهم از نیروهای طبیعت به محیط و مردمی که به معمار برایشان کار می‌کند احترام می‌گذارد. من معماری را همچون هنر می‌بینم چون می‌خواهم روح مردم را تعالی دهم. وقتی به یک اثر معماری قدم می‌گذارید باید خود را جزئی از آن احساس کنید و آن اثر باید روحتان را تعالی دهد، مثل همان کاری که همهٔ هنرها انجام می‌دهد. مردم باید از معماری لذت ببرند. مردم باید معماری را دوست بدارند. این اصلی‌ترین منظور معماری است. ایده خلق فضایی طبیعی است.

علاوه بر این دوست دارم بگویم که معماری باید همچون یک زن باشد. به عبارت دیگر، معماری باید آدم‌های درونش را پرورش دهد و از آنها محافظت کند. معماری باید به همهٔ آنهایی که به فضایش وارد می‌شوند آسایش بدهد و از آنها محافظت و مراقبت کند. (در گفت‌وگو با Vladimir Belogolovsky، منتشر شده در وب‌سایت archdaily، سال ۲۰۲۰)