فرخ باور

یک حس غریب از خود بیگانگی و اندوه‌وار و نچسب در معماری ایرانی معاصر موج می‌زند. حتی هنگامی که مدرن است و بالا پایین می‌رود و اختلاف سطح و ووید دارد و جنس و رنگ و خشونت و لطافت و سرد و گرم و پر و خالی و سایه و نور و شفاف و کدر کنار هم می‌گذارد و ترکیب می کند، بازهم مصنوعی، نچسب، پر افاده و خلاصه، غمگین است. (در مقالهٔ «معماریِ معاصرِ ایرانی»، سال 1395)