کازویو سجیما | Kazuyo Sejima
کازویو سجیما، متولد سال ۱۹۵۶، معمار ژاپنی و برندهٔ جایزهٔ پریتزکر (به همراه ریوئه نیشیزاوا) است.لزومی ندارد که پیچیدگی مفهومی به پیچیدگی کالبدی ترجمه شود.
من و {همکارم} نیشیزاوا فکر می‌کنیم که می‌شود با استفاده از روش‌های ساده پیچیدگی را بیان کرد یا پذیرفت. از همین رو ما از پیچیدگی نمی‌هراسیم، اما پیچیدگی مفهومی لزوماً نباید به پیچیدگی کالبدی ترجمه شود. هدف ما بیان پیچیدگی مفهومی به طریقی است که از حیث کالبدی ساده باشد. بنابراین منصفانه نیست که خوانش کارهای اخیر را در برابر ایدئال‌های اولیه قرار دهیم، اما اگر به نظر برسد که یک اثرْ بیانگرِ خلوص است، آنگاه من دوست خواهم داشت که بتوانم آن نوع از بیان را حفظ کنم. اما در عین حال آنچه در ذهن من می‌گذرد در حال پیچیده‌تر شدن است. (در گفت‌وگو با Annabel Lahzو Andrew Nimmo در سال ۱۹۹۷، منتشر شده در صفحهٔ آکادمیای مصاحبه‌گر)
بستر آثار اخیر من مناطقی دور از شهرها بوده است. این نخستین بار بوده که من بنایی را در یک محیط زیبای طبیعی طراحی کرده‌ام، با این حال حتی مردم ساکن در چنین مناطق زیبای طبیعی‌ای به همان سبک مردم توکیو زندگی می‌کنند. پس معنای {سبک زندگی} طبیعی هم به وضوح تغییر کرده است. {توجه به} زمینه یا سیاق فقط به معنای پرسش از آنچه به شکل بصری درک می‌کنیم نیست.
در حال حاضر ما در یک سیاق خصوصاً متوسط و میانه‌ای زندگی می‌کنیم که نه فقط در ژاپن بلکه در کل جهان جریان دارد. یک رویکرد این است که با توجه به بستر مادی بنا را طراحی کنیم، اما من به ساختنی که معطوف به زمینهٔ حقیقی وجودمان باشد علاقه‌مندم؛ آنچه میان ما و مردم سایر کشورها اشتراک دارد. (در گفتگو با Annabel Lahz و Andrew Nimmo در سال ۱۹۹۷)
شما {در مقام معمار} همیشه باید به این بیندیشید که بنای شما به اضافهٔ بناهای مجاور آن چطور دیده می‌شود. البته که این سخن به این معنی نیست که صرفاً از بناهای همسایه تقلید کنید و یا طوری طراحی کنید که بناهای اطراف بدشکل به نظر برسند. حالت ایده‌آل این است که چیزی خلق کنید که با قرار گرفتن در آنجا، محیط را در مجموع زیباتر کند و در عین حال از طریق حسن رابطه با ساختمان‌های اطراف، بنای شما به تنهایی نیز زیبا باشد. (در گفتگو با Edan Corkill، منتشر شده در The Japan Times، سال 2008)