گائتانو پشه | Gaetano Pesce

کار کردن برای من لذت بخش است، فعالیتی که دائماً غافلگیر می‌کند. این {کاری که ما می‌کنیم} نوعی کار است که در آن تکرار می‌کنید؛ {هرچند که} اصلاً درباره‌ی تکرار –که آدم را کسل می‌کند- نیست، اما ساختن چیزها به طور مداوم به خودی خود نوعی تکرار است. جنبه‌های غیرمنتظره‌ی ساخت چیزها به من انرژی می‌دهد تا به کاوش ادامه دهم.

این {فعالیت مدام برای من} هرگز کافی نیست. دوست دارم به ساحل بروم، کتاب بخوانم و کارهای دیگر انجام دهم، اما بیشتر از همه‌ی اینها دوست دارم اینجا در آتلیه باشم. یک روز داشتیم روی موضوع کار می‌کردیم و وقتی کار داشت به سرانجام می‌رسید، متوجه شدم که اشتباه است و تصمیم گرفتیم آن را دور بریزیم.

کار من درباره‌ی پژوهش، مواد و نحوه‌ی ترکیب آنهاست. من علاقه‌مند به ثبت تجربیات و نشان دادن یافته‌هایم هستم. افراد زیادی در کار خود دست به آزمایش نمی‌زنند، اما همانطور که قبلاً گفتم، تنها یک معمار در جهان وجود دارد که در حال آزمایش کردن است. نمی‌دانم الان چه کار می‌کند، اما وقتی او را می‌شناختم در حال آزمایش بود، دارم در مورد فرانک گهری صحبت می‌کنم. (در گفت‌وگو با Emmanuel Olunkwa، منتشر شده در مجله‌ی PIN-UP، ش ۳۱، سال ۲۰۲۱)

من همیشه در حال تلاش برای نوآوری بوده‌ام؛ من تکرار را دوست ندارم. زمانْ چیزی است که هر لحظه تغییر می‌کند، زمانْ هیچ‌وقت تکرار نمی‌شود. من تلاش می‌کنم که از این مثال پیروی کنم.

کنجکاوی نیز در این زمینه مرا کمک کرد، چرا که فکر می‌کنم پیشرفت مهم‌ترین چیزی است که می‌توانیم داشته باشیم. آینده زمانه‌ای زیباست، هرچیزی {در آینده} ممکن است. ما باید با کارهایمان آینده را به زمان حال بیاوریم. و این بهترین کاری است که می‌توانیم انجام دهیم. (در گفت‌وگو با Emma Robertson، منتشر شده در وب‌سایت The Talks، سال ۲۰۱۷)

هنر فقط {شامل شکل‌های} سنتی آن، نظیر نقاشی و مجسمه نیست، بلکه هنر هر آن چیزی است که قادر باشد دربارهٔ واقعیت اظهار عقیده کند. اشیاء روزمره هنوز هم می‌توانند چیزی را بیان کنند که نه‌تنها عملی است، بلکه سیاسی، مذهبی یا فلسفی نیز است.

یک چیز را در نظر بگیرید. در زمانهٔ قدیم هنر همیشه عملی بود، چون آن موقع دوربینی نبود که عکس بگیرد، بنابراین مردم از نقاش درخواست می‌کردند که یک پرتره بکشد. پرتره عملی بود، آنها درخواست اثر هنری نکرده بودند، آنها یک پرتره خواسته بودند. بنابراین آن پرتره یک کارکرد بسیار عملی را برآورده می‌کرد.

مثال دیگری که بسیار دوست دارم این است که میکل‌آنژ وقتی کلیسای سیستین را با صحنه‌ای از روز حساب، یعنی جایی که جهنم را با شعله‌های آتش و مردمی که دارند می‌سوزند می‌بینید، ساخت. این اثر عملی بود، چرا که به مؤمنان نشان داد که اگر احکام کلیسا را رعایت نکنند، به جهنم می‌روند. (در گفت‌وگو با Emma Robertson، منتشر شده در وب‌سایت The Talks، سال ۲۰۱۷)