گرچه بسیاری از معماران نماد می‌سازند، اما آنجه می‌سازند معمولاً نمادهایی هستند که برای خودشان و تعداد کمی از همکارانشان معنادار است. اما چنین شیوه‌هایی از تحققِ خود، نمی‌تواند تمامِ ماجرا باشد. معماران آن خدایگانی نیستند که قرن نوزدهمِ شیفته‌ی نبوغ می‌خواست از آنها بسازد. آنها باید در خدمتِ جامعه و کارفرمایانشان باشند. البته این بدان معنا نیست که باید صرفاً به کارفرمایان خود وابسته باشند. در واقع، آنها نیاز دارند وظایف طراحانه‌ی خود را گسترده‌تر از آنچه انجام می‌دهند، تعریف کنند. و بناهای آنها می‌تواند طیف بسیار گسترده‌تری از اطلاعات را منتقل کند. (در گفت‌وگوی منتشر شده در کتاب Talking architecture: interviews with architects در سال ۲۰۰۸)
