طراحی در ایران نیاز به پژوهش، عشق، اصالت وجودی، هوش و نوآوری و خلاقیت دارد. برای دسترسی به این زبان و بیان معماری جدید به برقراری ساختاری مفهومی نیاز است که در آن عناصر و کلمات بیانی همان سطوح و احجامی‌اند که در کلیت ترکیبی را انتقال می‌دهند. از ترکیب عناصر و احجام معانی حادث می گردد که ممکن است شناخت کلی از آن وجود نداشته باشد ولی طعم و اشارات کلی آن یادآوری مرز و بوم است. (در مقالهٔ «حصول زبانی برای معماری امروز ایران»، سال 1378)
