ترکیب معماری ساختمان‌ها و بافت‌های تاریخی در هر شهر با زبان خاص فرهنگ آن ملت صورت پذیرفته که امروز دیگر تقریباً در هیچ یک از ساخته‌های جدید تکرار نمی‌گردد. از این رو منحصر به فرد و بی‌همتاست. و وجه دیگری از آگاهی جمعی آن قوم را نمایش می‌دهد. این زبان خود دارای خصلت‌ها و وجوهی است که به گذشته‌های بسیار دور، به لحظه‌های طلوع آگاهی در ضمیر هر ملت، باز می‌گردد.
بنا بر این کالبد قدیمی شهر محمل بسیار نیرومندی برای اتصال فرد به سابقهٔ فرهنگی است و با این اتصال است که هر فرد می‌تواند مفهومی از هویت اجتماعی کسب کند و خود را موجودی بداند با هویت و متعلق به جریان تاریخی پیوسته‌ای که از قدیم تا به امروز امتداد یافته است. (در مقالهٔ «بافت تاریخی تهران و نحوهٔ برخورد با آن»، سال 1372)
