پاسداشت «میانکاله»: مسئولیتی مشترک، آینده‌ای پایدار و پیوسته
پروفسور سیامک شاه‌نشین
به نامِ دانایی.
و در پرتوِ درکِ سرنوشتِ مشترکمان با طبیعت.
هم‌میهنان گرامی، مسئولان محترم محلی و تصمیم‌گیرندگان ارجمند ملی
با احترام و دل‌بستگی، این چند سطر را در کنار شما می‌نویسم؛ به امید پاسداشت خِرد جمعی و آینده‌ای که با تکیه بر طبیعت، فرهنگ و گفت‌وگوی فرارشته‌ای و مسئولانه ساخته شود.
« میانکاله » تنها یک جغرافیا نیست؛ زیست‌سرزمینی است بی‌همتا؛ جایی میان خشکی و دریا؛ میان پرواز و پناه؛ میان خاطره و پایداری. این ناحیه‌ی ارزشمند که در شمار ذخیره‌گاه‌های زیست‌کره‌ی یونسکو ثبت‌شده و تحت حمایت کنوانسیون رامسر قرار دارد، بخشی از سرمایه‌ی ملی و شناسنامه‌ی طبیعی ماست؛ میراثی برای امروز، امانتی برای فردا.
در روزهایی که موضوع احداث مجتمع پتروشیمی در مجاورت این زیست‌بومِ حساس مطرح شده، فرصتی برای گفت‌وگویی فرارشته‌ای و ژرف‌نگرانه، پیرامون توسعه و چگونگی همزیستی پایدار آن با طبیعت فراهم گردیده‌است.
تجربه‌ی جهانی، ما را به این درک رسانده‌است که راه آینده از دل برنامه‌ریزی‌های بخردانه، پایدار و بومی می‌گذرد؛ راهی که در آن، توسعه با بستر خود گفت‌وگو می‌کند، نه آن‌که بر آن تحمیل شود!
بیاییم با هم بیندیشیم:
چگونه می‌توان توسعه را در تراز احترام به سرزمین پیش برد؟
چگونه می‌توان از میان سنت‌های بومی، ظرفیت‌های طبیعی و دانایی زیستی، افق‌های تازه‌ای برای پیشرفت ترسیم کرد؟
و چگونه می‌توان در حفظ میراث زیستی ایران الهام‌بخش بود؟
باور دارم که از مسیر خِرد، گفت‌وگو و مشارکت، می‌توان به راه‌حلی رسید که هم طبیعت بماند، هم انسان.
راهی که فرزندانمان از آن به نیکی یاد کنند و از آن نگریزند.
با احترام و امید به آینده‌ای پایدار
سیامک قدوسی شاه‌نشین
معمار، شهرساز و پژوهشگر
