معماری به انسان اجازه می‌دهد که هم نظریات خودش را بسازد و حفظ کند و هم آنکه آنها را به سنجش و سایش با کارهای دیگران ببرد و سپس ویژگی‌های خویشتن خویش را به میل شخصی خود انتخاب و تعریف کند. شما نمی‌توانید به انسانی که آزاد بودن و آزادگی را در اندیشه و در حرکت‌های خودش تجربه نمی‌کند عنوان «معمار» را اطلاق کنید؛ بلکه او تنها یک کارمند متخصص است که می‌تواند کارهایی را انجام دهد. معمار فردی آزادمند است که آزادگی را مدام به عنوان خصلت در خود پرورش می‌دهد. {…} من معماری را بر همین اساس پذیرفتم. (در گفتار منتشر شده با عنوان «جایگاه مهندسان کجاست» در ماهنامهٔ طاق، ش ۷۳ و ۷۴، سال ۱۳۹۲)
