ماندن در ایران این فرصت را به من داد که ساختمان‌های بیشتری مانند میراث فرهنگی، مدرسه بازرگانی دانشگاه تهران، سفارت ایران در پکن و خیلی کارهای دیگر را بسازم. این کارها اشاره‌ای به این است که ما همیشه نباید به غرب نگاه کنیم. می‌توانیم در خود ایران، از میراث غنی فرهنگ ایران بهره بگیریم و کاری کنیم که مثل کارهای دیگر دنیا نیست و شخصیت خودش را دارد. هنوز هم یکی از چیزهایی که برای آن غبطه می‌خورم این است که ایران نیستم که برای آن مردم، با آن مصالح و مهارت‌های آجرکارها و آدم‌های با استعدادی که ایران هستند و تنها گوشه‌ای از استعدادشان در شهیاد پیدا شده، چیزی بسازم. از تقدیر روزگار آمده‌ایم یک طرف دنیا که با فرهنگمان کیلومترها فاصله دارد و زور می‌زنیم که یک کاری این طرف دنیا انجام دهیم؛ درست مثل درختی که از خاکی که در آن روییده، کنده شده باشد. این حال و روزگار ما این‌ور دنیاست. (مصاحبه با وب‌سایت ایران آنلاین، سال 1394)
