پایداری از مهم‌ترین مسائل در معماری است. طراحی بنا باید در سطحی عملکردی کار کند، باید در سطحی پایدار کار کند، همچنین باید در سطحی زیبایی‌شناسانه کار کند، بنابراین من فکر می‌کنم که {پایداری} یکی از چندین پارامتری است که کمک‌مان می‌کند تا محیط‌مان را تعریف کنیم. ما دوست‌داریم با تعریف پیچیده‌تری نسبت به آنچه مردم معمولاً از «پایداری» می‌فهمند به آن بپردازیم.
وجه جالب پایداری برای ما -جدا از تلاش برای «خوب» بودن و کار درست را انجام دادن- این است که پایداری توجه معماری را دوباره به سوی آینده معطوف می‌کند. پست‌مدرنیسم و دیکانستراکتیویسم همواره درگیر ارجاع به گذشته یا چنگ انداختن یک بنا در نوعی از سنت بودند. پایداری این تمرکز را دوباره به سوی آینده برمی‌گرداند و ایدئالیسم و امیدی خاص برای آینده‌ای بهتر خلق می‌کند.
معماری همیشه درباره‌ی آینده‌ای بهتر است، در غیر این صورت هیچ‌کس در آن سرمایه‌گذاری نمی‌کند یا به آن اهمیت نمی‌دهد. درست است؟ (در گفت‌وگو با Jill Fehrenbacher، منتشر شده در وب‌سایت Inhabitat، سال ۲۰۱۱)
