یک معمار خوب همیشه {همچون} یک مددکار اجتماعی و یک پزشک خانواده است، کسی که تجویز نمی‌کند مردم چه ساختمان‌هایی باید داشته باشند، بلکه به آن‌ها کمک می‌کند تا خودشان مسکن مناسب بسازند. تمایل زیادی در بین مردم برای امتحان کردن اشکال جدید خود-سازی وجود دارد، بسیاری از مردم از طراحی این گونه بناها لذت می‌برند. اما معماران نه، و بسیاری از آن‌ها مخفیانه صاحبان خانه‌ها را تحقیر و روش‌های به اصطلاح خرده‌بورژوایی آن‌ها را مسخره می‌کنند. معماران می‌توانند تلاش کنند تا به مردم بگویند چه چیزی ممکن است. افراد بسیار کمی از مردم از طیف وسیع آنچه ممکن است اطلاع دارند. تنها دلیل اینکه مردم به سراغ رویکرد امتحان‌شده و کلیشه‌های تولیدکنندگان ساختمان‌های پیش‌ساخته می‌روند همین است. (در گفت‌وگوی منتشر شده در کتاب Talking architecture: interviews with architects در سال ۲۰۰۸)
