در همان زمان که در هنرستان هنرهای زیبا بودم، برای خودم سبکی داشتم که کارهایم را فرستاده بودند به بی‌ینال پاریس، سائولو پائولو و ونیز و در همان زمان چندین جایزه مهم نصیب من شده بود و همین‌ها هم سبب شده که دعوت بشوم به اروپا. یعنی وقتی من به این جا آمدم -در هجده سالگی- یک آرتیست کامل بودم.
این جا انرژی بیشتری به من می‌داد و یکی از نیازهای هنر این است که در حاشیه‌ی آن آدم‌های هنردوست زیاد باشد. هنردوست کسی است که بدون بغض و غرض هنر هنرمند را قضاوت می‌کند. و همین به آرتیست خیلی کمک می‌کند. البته جنبه‌ی مالی هم دارد. مثلاً با خرید تابلو به هنرمندان جوان کمک کنند، به او اطمینان میدهند و البته اجازه عرض اندام. (در گفت‌وگو با محمدحسن حامدی، منتشر شده در مجله‌ی تندیس، ش ۹۶، فروردین ۱۳۸۶)
