موسیقی و معماری تجلی زیبایی در بستر زمان و مکان هستند. به عبارتی می‌توان گفت موسیقی معماری زمان است و معماری موسیقی مکان. موسیقی تک‌بعدی است و معماری سه‌بعدی است. موسیقی شنیداری است و معماری دیداری است. موسیقی ایجاد فضای معنوی می‌کند. معماری ایجاد فضای مادی و معنوی می‌کند. موسیقی وجه تجریدی ریاضی است، معماری وجه تجریدی هندسه است. و بر این اساس نسبت‌های خوشایندی را که در قالب مکانی می‌بینیم اگر بصورت زمانی (فرکانس صوتی) بشنویم قاعدتا نغمات خوشایندی خواهد بود. یعنی نسبت‌ها که از واحد سرچشمه می‌گیرند به نحو موجزی در هنر خالق (که طبیعت، آناتومی پرندگان، حیوانات و انسان) است و در هنر مخلوق (هنرهای تصویری و تجسمی و هنر صوتی) متجلی می‌شوند.
گاهی نسبت‌ها را می‌شنویم که همان نسبت فرکانس‌های صوتی است. گاهی نسبت‌ها را می‌بینیم که همان نسبت فرکانس‌های نوری است و گاهی نسبت (طول و عرض و ارتفاع) است مثل معماری، مجسمه‌سازی و اجسام طبیعی و همه چون از آن نسبت واحد سرچشمه می‌گیرند برای انسان خوشایند است. یعنی در حقیقت خداوند هندسهٔ دل انسان را طوری طراحی کرده که آنچه که تجلی وی در آن است برایش خوشایند باشد تا به لطائف‌الحیل انسان را به سیر صعودی سلوک خویش برساند. (در گفتگو با م. ادیب و ب. ناصرپور، منتشر شده در مجلهٔ مقام موسیقایی، ش 24، آذر و دی 1382)
