من به امکان پی‌ریزی دانشکده‌های فنی امید بسته‌ام که در آنها معمارانی آموزش ببینند که آدولف لوس در سخن گفتن از آنها بی هیچ پرده‌پوشی این استعاره را به کار برد: «معمار آجرچینی است که زبان لاتین خوانده است». دغدغهٔ دانشکده‌ها{ی معماری} نباید ایجاد دیدگاه‌های شاعرانه در دانشجویان باشد. بهترین معماران جوانی که با من کار کرده‌اند از دانشکدهٔ فنی کانتون تیچینو در بخش ایتالیایی زبان سوئیس فارغ‌التحصیل شده‌اند و زمانی آنجا درس می‌خوانده‌اند که افرادی چون فابیو راینهارت و دیگرانی که به ساخت و سازها، تاریخ و ریشه‌های این کشور توجه داشتند در آنجا تدریس می‌کردند.
من از نام «دانشکدهٔ فنی» بسیار خوشم می‌آید. چون هنرمند زادهٔ آگاهی و دانش نسبت به کار خویش است. ما معماران بزرگ را می‌ستاییم و به بررسی آثار آنها (و ضمناً خواندن زبان لاتین که لوس گفت) می‌پردازیم، اما در ضمن می‌خواهیم علمی دقیقه را آموزش دهیم. علمی که بتوان به گونه‌ای عقلانی آن را منتقل کرد؛ و این همان چیزی است که فنی می‌نامیمش. امروزه از چنین دانشکده‌هایی در اروپا خبری نیست، اما ذره‌ای تردید ندارم که در آینده شاهد پیدایش آنها خواهیم بود. (در مقاله‌ای با عنوان «من متهم می‌کنم»، در سال ۱۹۹۴، ترجمهٔ فرزانه طاهری، منتشر شده در مجلهٔ آبادی، ش ۲۱، سال ۱۳۷۵)
